‘Volgende week kun je dood en begraven zijn,’ zei mijn moeder weleens en als je erbij stilstaat is dat een waarheid als een koe. In Griekenland is het nog erger. Als je daar doodgaat, word je in de regel direct de volgende dag begraven. ’s Lands wijs ’s lands eer, zullen we maar zeggen.
Ik moest aan die uitspraak van mijn moeder denken, toen ik gistermorgen wakker werd met een drukkend, pijnlijk gevoel op de borst. Gezien mijn voorgeschiedenis (hartstilstand in 2016) ben ik maar even langs de huisarts gegaan, die op vijf minuten lopen van mijn woning praktijk houdt. Gelukkig een arts die altijd het zekere voor het onzekere neemt. Een kwartiertje later ging ik in een ambulance met ontzettend aardige broeders en een zuster naar de spoedeisende hulp van het Albert Schweitzer ziekenhuis. Daar werd ik grondig onderzocht, waarbij mij alweer de vriendelijkheid en professionaliteit van verpleegkundigen en artsen opviel. Wat mogen we in Dordt blij zijn met dit ziekenhuis!
Uiteindelijk bleek het geen cardiologisch probleem te zijn, maar wellicht iets met de slokdarm of gewoon stress, al zou ik niet weten waar ik die van zou moeten hebben. Ik mocht naar huis. Vanmorgen was het gevoel alweer grotendeels over. Ik heb waarschijnlijk weer eens geluk gehad, maar ik moest toch even heel erg denken aan de wijsheid van mijn moeder.
