Blog – Kees Klok

20 10, 2024

75 Jaar Fulbright

Door Kees Klok|2024-10-20T21:02:29+00:0020 oktober, 2024|Tags: Fulbright beurs, Stella|0 Reacties

Naar de viering van het 75-jarig jubileum geweest van de Fulbright Commission the Netherlands, vanmiddag in Amsterdam. Hoewel de drie andere Fulbrighters met wie ik in 1987 aan de University of Minnesota verbleef niet aanwezig waren, was het een prachtige middag. Naast het weerzien met een aantal bekenden had ik veel mooie gesprekken met Fulbrighters die ik voor het eerst leerde kennen. De gezamenlijke ervaringen als wetenschapper of student in de VS of omgekeerd als wetenschapper of student uit de VS in Nederland, scheppen duidelijk een band.

Voor mij was het verblijf als Fulbrighter in Minneapolis een waterscheiding in mijn leven. Ik ontmoette er Stella Timonidou, angliste, vertaalster en dichteres uit Griekenland. Drie jaar later trouwden we. Dat was niet alleen, zoals ik al eerder schreef, het begin van een buitengewoon gelukkig huwelijk, maar ook betekende het dat ik mij via de Amerikaans-Griekse betrekkingen na de Tweede Wereldoorlog van lieverlee steeds meer bezig ben gaan houden met de geschiedenis van het moderne Griekenland en Cyprus. Op 7 november wordt mijn nieuwe boek over Griekenland en Cyprus in Dordrecht ten doop gehouden.

Tijdens de viering waren er toespraken door minister Eppo Bruins, ook een Fulbrighter, de Amerikaanse ambassadeur in Nederland, mevrouw Shefali Razdan Duggal en professor James Kennedy. Spreekstalmeester was Fulbrighter Joris Luyendijk, die een drietal bursalen, waaronder Alexander Rinnooy Kan naar hun ervaringen vroeg en na afloop was er een geslaagde borrel, maar daar voelde ik het gemis van Stella wel extra sterk. Wat zou ze er graag bij zijn geweest.

Foto auteur: de Amerikaanse ambassadeur in Nederland.

Lees meer

17 10, 2024

Waterscheiding

Door Kees Klok|2024-10-20T19:35:54+00:0017 oktober, 2024|Tags: Fulbright, Stella|0 Reacties

In 1987 verbleef ik met een Fulbrightbeurs enige tijd aan de University of Minnesota in Minneapolis/St. Paul, ook wel de Twin Cities genaamd. Die tijd betekende een waterscheiding in mijn leven. Ik ontmoette er mijn vrouw, de Griekse angliste, dichteres en vertaalster Stella Timonidou, met wie ik in 1990 trouwde. Dat was het begin van een buitengewoon gelukkig huwelijk, dat eindigde op tweede kerstdag 2007 toen Stella aan de gevolgen van maagkanker overleed.

Aanstaande zondag ga ik naar Amsterdam om het 75-jarig jubileum van de Fulbright Commission in the Netherlands mee te vieren. Ik zie er naar uit, maar met pijn in mijn hart omdat Stella er niet bij is. Gelukkig zijn er de herinneringen en de twee boeken met brieven die ik aan haar schreef. Aan het derde en laatste wordt gewerkt, ik denk dat het eind volgend jaar uitkomt.

In de loop der jaren ben ik het contact met de meeste Fulbright-scholars uit mijn groep verloren. Een enkele keer hoor ik nog iets van mijn geweldige kamergenoot Ragnar Sigurdsson uit IJsland, met nieuwjaar sturen Reiner Presser uit Duitsland en ik elkaar onze beste wensen en hoogstwaarschijnlijk ontmoet ik in het voorjaar Alev Bulut uit Istanbul in Thessaloniki. Zo gaat dat nu eenmaal, maar wie weet kom ik zondag na zoveel jaren nog enkele Nederlandse Fulbrighters uit Minneapolis 1987 tegen. Dat zou mooi zijn.

Foto van links naar rechts: Anne-Claire Vautrin (?), Alev Bulut, Stella Timonidou. Klára Szábo. Minneapolis 1987.

Lees meer

11 10, 2024

Kwekeling

Door Kees Klok|2024-10-11T09:58:33+00:0011 oktober, 2024|Tags: herinneringen, onderwijs|0 Reacties

Gisteren stapte ik in een bus die via het Leerpark in Dordrecht rijdt. Ik kwam terecht tussen een groepje meisjes van een jaar of twintig, waarvan er eentje zo aardig was plaats te maken voor die oude knakker met zijn wandelstok. Kennelijk Pabostudentes. Ze hadden het over stageplaatsen, scholen waarvoor ze helemaal naar Gorinchem en Hendrik-Ido-Ambacht moesten reizen en een workshop waarvan ze niets hadden opgestoken. ‘Was ik ook maar direct vertrokken,’ zuchtte er eentje.

Ik was even terug in mijn eigen studententijd aan de Gemeentelijke Pedagogische Akademie in Dordrecht, een opleiding die in de vroege jaren zeventig hoog aangeschreven stond in Nederland. Wij waren ‘kwekelingen’ met een even gezonde hekel aan waardeloze workshops als de meisjes in de bus. Een van onze docenten (een zeer kundig neerlandicus, dat wel) kwam op het modieuze idee om met ons een sensitivity training te doen, een experiment dat hem op veel hoongelach kwam te staan en chaos in de klas veroorzaakte, want wij verdomden het eenvoudig aan zulke flauwekul mee te doen.

Kwekeling, zou dat woord nog gebezigd worden in het basisonderwijs? Ik vermoed van wel, want de leraar is nog steeds meester en de lerares is nog steeds juf. Ik ben trouwens voorstander van het charmantere onderwijzer en onderwijzeres. Leraren zijn meer iets voor het voortgezet onderwijs. Ik heb het niet zo op termen die leerkrachten meer aanzien moeten geven terwijl er aan de echte problemen, zoals het lerarentekort en de veel te grote werkdruk in het onderwijs, niet of nauwelijks iets wordt gedaan. Er wordt veel over gepraat, dat wel, en ondertussen is het kolderkabinet Schoof van plan om te bezuinigen op het onderwijs. Toen de meisjes op het Leerpark uitstapten, wenste ik hen in stilte veel sterkte toe.

Foto: Studenten aan de GPA Dordrecht 1971. Archief Kees Klok.

Lees meer

4 10, 2024

Wijsheid

Door Kees Klok|2024-10-04T09:44:32+00:004 oktober, 2024|Tags: Albert Schweitzer ziekenhuis|0 Reacties

‘Volgende week kun je dood en begraven zijn,’ zei mijn moeder weleens en als je erbij stilstaat is dat een waarheid als een koe. In Griekenland is het nog erger. Als je daar doodgaat, word je in de regel direct de volgende dag begraven. ’s Lands wijs ’s lands eer, zullen we maar zeggen.

Ik moest aan die uitspraak van mijn moeder denken, toen ik gistermorgen wakker werd met een drukkend, pijnlijk gevoel op de borst. Gezien mijn voorgeschiedenis (hartstilstand in 2016) ben ik maar even langs de huisarts gegaan, die op vijf minuten lopen van mijn woning praktijk houdt. Gelukkig een arts die altijd het zekere voor het onzekere neemt. Een kwartiertje later ging ik in een ambulance met ontzettend aardige broeders en een zuster naar de spoedeisende hulp van het Albert Schweitzer ziekenhuis. Daar werd ik grondig onderzocht, waarbij mij alweer de vriendelijkheid en professionaliteit van verpleegkundigen en artsen opviel. Wat mogen we in Dordt blij zijn met dit ziekenhuis!

Uiteindelijk bleek het geen cardiologisch probleem te zijn, maar wellicht iets met de slokdarm of gewoon stress, al zou ik niet weten waar ik die van zou moeten hebben. Ik mocht naar huis. Vanmorgen was het gevoel alweer grotendeels over. Ik heb waarschijnlijk weer eens geluk gehad, maar ik moest toch even heel erg denken aan de wijsheid van mijn moeder.

Lees meer

2 10, 2024

Trots

Door Kees Klok|2024-10-02T13:32:09+00:002 oktober, 2024|Tags: reizen|0 Reacties

We zijn weer thuis in Dordrecht, na een vermoeiende reis. We hadden maar een half uurtje vertraging in Wenen, wat de piloot door snel te vliegen vrijwel goedmaakte, de koffer kwam op Schiphol wonderbaarlijk vlot aangerold, de taxichauffeur was deze keer gemakkelijk te vinden, maar wat de reis zo vermoeiend maakte waren twee dingen.

Op beide vluchten van anderhalf uur zat ik in de buurt van een onophoudelijk hysterisch krijsende baby en hoewel ik mij goed van vervelende geluiden kan afsluiten en ik ook wel begrijp dat zo’n hummel zich ongelukkig voelt in een vliegtuig, was het wel een beetje veel van het goede en bedierf het het genot van business class vliegen enigszins. Het tweede probleem was het eindeloze lopen, in Wenen van de lounge naar de gate en op Schiphol van de B-pier naar de bagagekelder. Omdat ik een rugzak van een kilootje of tien had, begon mijn rug al snel op te spelen en leek het alsof er geen eind aan het lopen kwam.

Ik had dat laatste probleem kunnen vermijden. Steeds als ik incheck vragen ze, omdat ze me met een stok zien lopen, of ik hulp nodig heb om bij het vliegtuig komen. Dan ben ik een beetje te trots om ‘ja’ te zeggen. Ik laat die trots volgende keer maar thuis, denk ik.

Lees meer

27 09, 2024

Atatürk

Door Kees Klok|2024-09-27T11:07:25+00:0027 september, 2024|Tags: Thessaloniki|0 Reacties

Als ik naar de benedenstad loop en ik neem de Apostolou Pavlou, dan kom ik langs het geboortehuis van Mustafa Kemal (Atatürk). Tegenwoordig is dat een museum. Vooral in het weekeinde komen veel Turkse toeristen er op bezoek.

Na afloop strijken ze vaak neer op een van de terrassen tegenover het museum. Bij voorbeeld op dat van het fraaie kafenion Prigipos, waar ik met enige regelmaat kom. Soms hoor je dan overal Turks om je heen en wordt er als teken van gastvrijheid Turkse muziek opgezet. Dan waan je je even in het Osmaanse Thessaloniki (Selanik), in de tijd dat de stad een ware multiculturele Balkanmetropool was. Ik heb daar nog eens een artikel over geschreven dat je hier kunt lezen.

Lees meer

23 09, 2024

Curieus

Door Kees Klok|2024-09-23T10:31:39+00:0023 september, 2024|Tags: Thessaloniki|0 Reacties

Gisteren in de vooravond, het zal zo tussen half zeven en zeven uur zijn geweest, vlogen plotseling honderden vogels in oostelijke richting over de stad. Aan hun gekras te horen waren het kraaien of kraaiachtigen, maar ik weet niet veel van vogels. Wij hadden een leraar biologie die het alleen maar had over ‘Ons Indië’, waar hij tegen de Japanners had gevochten, en later ging de geschiedenisstudie voor. Ik kan wel een duif van een koolmees onderscheiden. Het was in ieder geval een curieus gezicht. Nooit eerder zoiets gezien in Thessaloniki.

Later ging ik eten in Konaki, waar een gezelschap mooie, jonge mensen, ik denk studenten of artiesten, iemands verjaardag of naamdag vierde. Er was een meisje bij dat wel iets had van Frida Kahlo. Ik belde met een Hollandse vriendin. Toen ze na een tijdje afrekenden en weggingen wenste een van de jongens me in het Nederlands goedenavond.

Lees meer

20 09, 2024

Traditie/Tradition

Door Kees Klok|2024-09-20T09:14:49+00:0020 september, 2024|Tags: Griekenland, Thessaloniki|0 Reacties

Het is door de jaren heen uitgegroeid tot een leuke traditie: een ontmoeting met oprichter van het Poëziecentrum Nederland, Wim van Til en zijn echtgenote Meja, in Thessaloniki. Dit keer zagen we elkaar in een van mijn favoriete restaurants, Konaki, om de hoek bij mijn pied-à-terre. Na een regenachtige woensdag was het weer opgeknapt en genoten we van een mooie, milde nazomerdag en een uitstekende maaltijd. Volgend jaar hopelijk weer!

Over the years it has become a nice tradition, a meeting with founder of the Poetry Centre Netherlands, Wim van Til and his wife Meja, in Thessaloniki. This time we met in one of my favourite restaurants, Konaki, around the corner from my pied-à-terre. After a rainy Wednesday the weather had improved and we enjoyed a beautiful, mild late summer day and an excellent meal. Hopefully next year again!

Lees meer

19 09, 2024

Taal.GR

Door Kees Klok|2024-09-19T10:31:32+00:0019 september, 2024|Tags: literatuur|0 Reacties

Het is alweer 13 jaar geleden dat de website taal.gr, die gaat over Nederlandse literatuur in het Grieks, mij interviewde. Helaas lijkt de site niet erg actief meer en dat is jammer, want iedere aandacht in het buitenland voor de Nederlandse letteren is van belang. Voor wie geen Grieks kent is er een link naar het interview in het Nederlands. Je vindt het vraaggesprek hier.

Lees meer

18 09, 2024

Zeugma

Door Kees Klok|2024-09-18T10:13:51+00:0018 september, 2024|Tags: boekpresentatie, kroegcollege, Thessaloniki|0 Reacties

Op 3 oktober gaat het nieuwe seizoen van start wat de kroegcolleges in Visser’s Poffertjes betreft. Vanmorgen het persbericht voor Dordt Centraal de deur uitgedaan. Iemand vroeg me waarom er nooit iets in AD-De Dordtenaar staat. Eenvoudig. Daar werd niet op mijn e-mails gereageerd en dan hoeft het van mij niet meer. Graag of in het geheel niet. Aangezien we het vorige seizoen constant een volle zaal hadden, hebben we die publiciteit kennelijk ook niet nodig.

Nog een voorproefje van het brievenboek in wording op mijn weblog gezet. Dat is voorlopig de laatste smaakmaker.

Gisteren was ik even bij Baraka. Daar vond aan het begin van de avond een boekpresentatie plaats. Historica Athina Zizopoulou van de Universiteit van Kreta presenteerde haar boek Οι εργάτες Τύπου της Αθήνας [1933-1967]. Er was een goede opkomst, allemaal ‘ons soort mensen’ zoals mijn moeder zou zeggen. Ik moest even denken aan de presentatie van de Griekse vertaling van mijn Afrodite en Europa, in het theater van boekhandel Malliaris Pedia. Dat zat ook vrijwel helemaal vol. Men zegt dat er in Griekenland nog minder wordt gelezen dan in Nederland, maar ik heb het idee dat het respect voor schrijvers en dichters er groter is dan bij ons.

Ik ben voor het begin weggegaan. Het was misschien heel interessant geweest om te blijven luisteren, maar ik had trek en andere plannen. Dat is een fraai zeugma, wat me brengt op Hier zet men thee en over de Eufraat van Han van Gorkom en Jacques Noorman. Daar hadden we indertijd ook een mooie presentatie van, nog in de galerie van Jolanda Branderhorst in Dordrecht, waar nu de Wereldwijven zitten. Het zeugma in ere hersteld. Zou er iemand in het nieuwe kabinet zitten die zonder te googelen weet wat een zeugma is?

Lees meer

Blog van Kees