Kees Klok, Author at Kees Klok

Illusionis diei (6)

De fiets naar de fietsenmaker gebracht voor het jaarlijkse onderhoud. Daarna de bus terug genomen. Er was een tijd dat ik een hekel had aan de bus, maar die is voorbij. Af en toe heb je een aardig praatje met een medepassagier en de halte is pal om de hoek, twee minuten van huis. Leve het gemak. Gisteravond moest ik door de regen naar huis fietsen. Ik kwam zeiknat aan. Vanmorgen was mijn broek nog vochtig.

Ik vraag me af waarvoor we reinigingsrechten betalen. De gemeente laat al het afgevallen blad van de bomen tegenwoordig op straat liggen, waardoor sommige trottoirs in een gevaarlijk gladde blubberzooi zijn veranderd. Het is geen gezicht, maar wel een extra reden om de bus te nemen.

Gekookt, want ik ken mezelf. Als ik eenmaal gezellig in de kroeg zit heb ik geen zin meer om te koken, maar iedere dag buiten de deur eten wordt op de duur iets te begrotelijk.

Vandaag houdt Sinterklaas zijn intocht. Dat betekent dat de donkere dagen voor kerst weer zijn aangebroken, met daarna die vreselijke maanden januari en februari. Negenenvijftig dagen achtereen een troosteloze maandag. Als het een schrikkeljaar is komt er zelfs nog een dag bij. Ik twijfel of ik de kunstkerstboom zal uitpakken en optuigen. Het oogt wel gezellig, maar het is ook een gedoe en op gedoe zit ik niet te wachten. Waar ik evenmin op zit te wachten zijn die vreselijke, Amerikaanse kerstliedjes, met als grootste verschrikking Jinglebells.

Toen ik kind was had je net voor kerst een paar koopavonden. De enige van het jaar. Dan nam mijn vader me mee naar de Hema, waar we een worst kochten, die ter plekke werd genuttigd. Dat vond ik geweldig. Tegenwoordig moet er van de overheid minder vet in die worsten en vind ik ze niet meer te vreten. Ik heb al heel lang geen sigaar meer opgestoken, maar tijdens deze donkere dagen verlang ik erg terug naar een warm, rokerig café.

Door Kees Klok|2025-11-15T12:10:42+00:0015 november, 2025|Tags: herinneringen, kerst, Sinterklaas|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (5)

Even op de Reeweg sambal-saucijzen- en kaasbroodjes gehaald. Vier dagen lunch voor negen euro. Het is een goede bakker, maar op maandag gesloten. Dat was ik gisteren even vergeten. ’s Middags moest ik naar de mondhygiëniste. Voor het gemak maar een keer niet geluncht. Ik nam de bus omdat ik geen zin had om tegen de wind in te fietsen. Moet ik een elektrische fiets kopen? Ik twijfel.

De behandeling viel mee. Misschien vanwege het elektrisch poetsen. Ik vind dat een crime, ik hecht nogal aan de borstel, maar het lijkt dus niet tevergeefs. Op de terugweg stapten drie jongens en twee meisjes de bus in. Ze waren in een uitbundige stemming, maar in een taal die ik niet verstond. Ik vermoed Oekraïense studenten van het Da Vinci College. Stoere meisjes, want ze waren kort gerokt met blote benen en er stond een vervelend schrale wind.

Ik mocht na de behandeling een uur niet eten en drinken. Daarna dreigde er regen. Ik besloot thuis aan het literair dagboek te blijven werken in plaats van nat in de kroeg aan te komen. Ik schreef in 1989 al: ‘Iedereen die de term ‘het volk’ op de punt van de tong heeft dient ernstig te worden gewantrouwd.’ Na het eten was ik het herschrijven zat. Een uitgebreid bericht gestuurd aan collega Ronald Peters Favier, bekend van de dichtbundel Rotterdams werk (en meer). Daarna twee afleveringen van Dad’s Army bekeken. Een leukere komedie dan de Nederlandse politiek.

Door Kees Klok|2025-11-11T11:11:03+00:0011 november, 2025|Tags: mondzorg, openbaar vervoer|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (4)

Hier en daar bloeit er nog iets in de tuin tussen de herfstkleuren. De paprikaplanten heb ik binnen gezet, want de nachten worden nu behoorlijk koud. Eens kijken of ik ze de winter kan laten overleven. De laatste paprika hebben we trouwens gisteren door de nasi gesneden. In februari gaan we hete pepers zaaien. Ik heb eerder geprobeerd die te kweken, maar toen kwamen ze om door de bladluis. Van bladluis hadden we dit jaar weinig last. Misschien doordat het in de tuin wemelde van de lieveheersbeestjes.

Vandaag begin ik aan fase twee van het literair dagboek, maar eerst moet nog de nodige correspondentie worden afgedaan. Veel daarvan uiteraard per e-mail. Mails naar vaste correspondenten en/of met een inhoud die ik van belang vind om te bewaren sla ik op. Een elektronische aanvulling op mijn archief. In dat archief moeten ergens de brieven zitten die ik in 1987 vanuit de Verenigde Staten aan Lupius schreef. Volgens mijn dagboek heb ik die van hem teruggekregen, maar ik kan ze niet meer vinden. Ik kan me niet voorstellen dat ze verloren zijn gegaan, maar tot nu toe heb ik er tevergeefs naar gezocht.

Gisteravond zag ik bij RTV-Dordrecht een aflevering van Ouwe jongens krentebrood, de plaatselijke versie van de landelijke babbelprogramma’s. Daar kwam Sinterklaas binnenstappen. Moet dat nou? dacht ik. Het ging over zijn paard. Vorig jaar had de organisatie kennelijk een paard gehuurd van iemand die het beest had verwaarloosd, wat de Partij voor de Dieren in de gordijnen had gejaagd. ‘Dat paard moet verboden worden!’ Ik word erg moe van die opgeheven vingers en die doordrammerij. Huur gewoon een gezond paard, dan is er niets aan de hand. Ik vrees dat er nog eens een idioot opstaat die voorstelt dat de sint op een fatbike zijn entree maakt.

Door Kees Klok|2025-11-10T09:53:35+00:0010 november, 2025|Tags: feestdagen, kweken, tuin|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (3)

Voor ik de verjaardag van de dochter van een vriendin ging vieren, deed ik eerst nog een stadswandeling. Door ‘hofjes en droomtuinen’ in Dordrecht. Vanuit de Kunstkerk, want het was in het kader van de tentoonstelling Dreamscapes van tuin- en landschapsarchitect Piet Oudolf, die de fraaie tuin tussen de Kunstkerk en brasserie/filmtheater De Witt ontwierp. Een esthetische oase in het hart van Dordrecht.

Het weer werkte mee, dat ervaar ik weleens anders. De plekken die we bezochten straalden rust uit in het bruisende stadshart. De tuin van het Dordrechts Museum met op de muur het fraaie gedicht van Jan Eijkelboom, met de reusachtige platanen, de paardenkastanjes, de beuken langs het hek. Het wonderlijke contrast tussen de prachtige Arend Maartenshof en de gruwelijk lelijke parkeergarage Drievriendenhof. Dordrecht excelleert in de afwisseling tussen prachtige plekken en oerlelijke bouw uit de tijd van de zogenaamde ‘stadssanering’. Misschien dat Vlamingen zich daarom hier vaak zo thuisvoelen.

In de bus naar de verjaardag (ik was na de wandeling te lui om te gaan fietsen) sprak een hoogbejaarde heer mij aan. ‘Ik heb lang geleden nog tegen u geschaakt. U bent toch Kees Klok? U had wit en opende met e2-e4. Uiteindelijk werd het remise’. Ik kon me de man en de schaakpartij niet herinneren. Het was in de tijd dat ik bij Dordrecht speelde, voordat Groothoofd en later De Willige Dame werden opgericht. Dat is dus zeker zo’n vijftig jaar geleden. Ik vertelde hem dat ik het schaken eraan heb gegeven toen De Willige Dame verhuisde van Visser naar de Trinitatiskapel. Dat is ook alweer zo’n tien jaar geleden, denk ik. Journalist Hans Berrevoets voert mij nog weleens op als schaker. Dat is veel eer voor iemand die zijn leven lang ronddobberde in de onderste regionen van de club.

Door Kees Klok|2025-11-09T14:14:56+00:009 november, 2025|Tags: Dordrecht, Kunstkerk, Piet Oudolf|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (2)

HVC gebeld. Die stuurde een brief dat we ons vuil, inclusief oudpapier, voortaan naar buurtcontainers moeten brengen, maar dat je daar geen papier in mag gooien als je een eigen container hebt. Die hebben wij, maar de dame aan de lijn kon me geruststellen. Ze blijven het oudpapier ophalen, zodat ik het niet bij het restvuil hoef te doen.

Die buurtcontainers staan deels boven de grond. Ze zijn bijzonder ontsierend en het vuil weggooien wordt er niet gemakkelijker op. Ooit reed je om de paar weken een grijze container uit de tuin naar het trottoir en klaar was Kees. Nu is het ouderwets sjouwen met zakken vuil naar een container die voor het gemak onlangs nog een eind verderop is gezet. Fijn beleid, noem je dat. Goed voor mijn hernia.

Een mijlpaal bereikt. Het manuscript van deel IX uit de serie literaire dagboeken is in eerste versie af. 60549 Woorden. Voorlopig, want er moet nog een voorwoord komen en uiteraard begint nu het kritisch lezen, het schaven en het schrappen. Maar goed, de basis is gelegd, de Rubicon overgestoken.

Vanavond het tweede kroegcollege van het seizoen, over William Turner en Dordrecht. Helaas gaan twee goede vrienden het wegens ziekte missen. ‘Het’ heerst wordt in de kroeg gezegd. Afgelopen zaterdag de griepprik gehad en drie weken daarvoor de coronaprik. ‘Het’ hoop ik daarmee buiten de deur te houden.

Door Kees Klok|2025-11-06T12:32:41+00:006 november, 2025|Tags: boeken, kroegcollege|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei

FC Dordrecht heeft gisteren thuis met 0-1 verloren van Almere. Dat betekent dat ze gezakt zijn naar de tiende plaats. Ik zag de wedstrijd op televisie. Daarna zapte ik wat en kwam zo langs een van die babbelprogramma’s: Pauw & De Wit. Ik ben even blijven hangen want in het publiek zat een onwaarschijnlijk mooie, jonge vrouw. Daarna tijdig naar bed gegaan.

Er was de hele avond op televisie veel aandacht voor het overlijden van Joost Prinsen. De ene icoon na de andere valt weg. Ik ben weliswaar geen icoon, maar je vraagt je soms af ‘wanneer ben ik aan de beurt?’

Vanmorgen om kwart over zeven op en eerst een pagina geschreven aan het literair dagboek IX. Daarna ontbeten. Op 4 december 1990 was ik bij een concert van The Pogues in Vredenburg in Utrecht, maar het dagboek vermeldt niet met wie. Ik ben het vergeten, maar ik vermoed met Gerrit en Thijs. Stella was in elk geval in Düsseldorf, waar ze moest waarnemen omdat de chef was teruggeroepen naar Athene.

Door Kees Klok|2025-11-04T10:46:53+00:004 november, 2025|Tags: FC Dordrecht, herinneringen, Stella|0 Reacties

Lees meer

Geweldig geslaagd!

VWO6-geschiedenis 2008

Gisteren was ik bij de reünie van het Stedelijk Dalton Lyceum, locatie Overkampweg in Dordrecht, de plek waar ik de laatste elf jaren van mijn onderwijsloopbaan doorbracht. Het was een heel geslaagde en drukbezochte bijeenkomst. Heel veel oud-leerlingen en ook de nodige oud-collega’s. Ik kan de gesprekken die ik voerde niet tellen, maar wat was het fijn om zoveel oud-leerlingen te spreken en te horen hoe hun levens na het VWO zijn verlopen. Verrassend was het aantal meisjes dat huisarts is geworden, aanzienlijk meer oud-leerlingen dan ik me herinnerde zijn ook geschiedenis gaan studeren. Dat vervult je als oud-leraar geschiedenis altijd met een beetje bescheiden trots.

In een uitpuilend lokaal 201, mijn vroegere lokaal, gaf ik een minilesje over een aantal broodje aap-verhalen uit de geschiedenis van Dordrecht, wat erg leuk was om te doen. Zoals iedere schoolmeester vroeger had ik een krijtje op zak, maar een bord daarvoor ontbrak. Het is tegenwoordig allemaal ‘smartborden’ en elektronica wat de klok slaat, maar gelukkig hing er ook een bord waarop ik met een stift kon schrijven. Ik was het bordschrijven na zoveel jaren nog niet verleerd. We hebben veel gelachen en even ging de gedachte door me heen dat ik misschien maar weer moet gaan lesgeven. Hoewel, de bureaucratische rambam om het lesgeven heen en het dan weer moeten vergaderen, banden die gedachte snel weer uit.

De sfeer was uitstekend, evenals de organisatie (petje af!), en gelukkig waren alle reünisten boven de achttien dus werden er bier en een wijntje geschonken. Hoewel niet erg bevordelijk voor mijn rug was het geweldig erbij te zijn. Eenmaal thuis lag ik wel om tien uur al in bed. Tja, we houden het maar op de lichtgevorderde leeftijd.

Door Kees Klok|2025-11-02T12:37:54+00:002 november, 2025|Tags: reünie, Stedelijk Dalton Lyceum|0 Reacties

Lees meer

Verliefd en verlegen

Deze week ben ik weer flink gevorderd met deel IX uit mijn serie literaire dagboeken. Ik zit nu op ruim 55.000 woorden en in november 1990. Nog even gedisciplineerd doorwerken en dan kunnen we aan de boekproductie gaan denken. Eerst komt dan nog het herlezen, schrappen en schaven. Vervolgens komt de externe redactrice in beeld, daarna volgt nog een kritische ronde en uiteindelijk het definitieve manuscript, de drukproeven, de correctie, het wonder van de geboorte en dan de publiciteit. Ik heb een kern van vaste lezers, voor wie ik het onder meer doe, maar die mag best een beetje uitgebreid worden.

In oktober 1990 was er een reünie waarop ik een aantal oud-schoolgenoten ontmoette. Daaronder Marianne, het mooiste meisje van de klas, waar ik indertijd heel erg verliefd op was. Ik schreef gedichten voor haar, die ik haar niet durfde sturen. Gelukkig maar. Het waren slechte gedichten. Ik vind het niet erg dat ze verloren zijn gegaan.

Marianne vertelde dat ze mij wel een interessante jongen vond, vooral omdat ik bij de schoolkrant zat en soms wat provocerende stukjes in het plaatselijke suffertje schreef. Ze vond me ook een beetje arrogant, omdat ik nooit wat tegen haar zei. Ik heb maar niet gezegd dat ik doodsbang was om afgewezen te worden als ik haar zou aanspreken. Puber, verliefd en verlegen. Beroerder kan het eigenlijk niet.

Door Kees Klok|2025-10-25T11:10:45+00:0025 oktober, 2025|Tags: boeken, herinneringen|0 Reacties

Lees meer

Wintertijd

Op 26 oktober gaat de wintertijd weer in. Helaas. Ik heb een hekel aan dat verzetten van de tijd, ik heb vooral een hekel aan lange, donkere avonden en ik zie niet in waarom dat gedoe heden ten dage nog enig nut heeft. Voor mij niet in ieder geval, maar je moet mee in die onzin, dus voor ik op de 26e mijn bed in duik gaan alle klokken een uur achteruit, behalve eentje.

De keukenklok blijft doorgaan met de zomertijd. Dat is mijn bescheiden daad van verzet en het scheelt me de beklimming van een wankel trapje om bij het ding te komen. Mensen op licht gevorderde leeftijd moeten bij voorkeur geen dingen als keukentrapjes beklimmen hoorde ik eens op een bijeenkomst van gepensioneerden. Ook moet er rubber onder de druppelkleedjes rond het toilet, anders kun je tijdens het wateren een onverwachte smak maken. In de badkuip met douche kun je beter een rubberen mat leggen, dat voorkomt een fatale uitglijder en natuurlijk wordt een fietshelm aangeraden.

Gemakshalve heb ik mijn bad laten vervangen door een inloopdouche met de stroefst mogelijke antislipvloer. Alleen in het pied-à-terre in Thessaloniki loop ik nog risico bij het nemen van een stortbad. Een fietshelm? Nee, daarvoor ben ik te gehecht aan mijn hoeden, of bij storm en regen een pet. Op mijn hoofd geen ei, hoe verstandig het ook zou zijn. Ik krijg langzamerhand een tikje de schurft aan al dat verstandig zijn. Nu mijn herfsttij des levens langzamerhand begint aan te breken vind ik dat ik het recht heb een beetje onverstandig te leven. Om het leuk te houden. Niet dat zeikerige, maar wel een flinke borrel op zijn tijd. Zo komt een mens de duistere maanden van de naderende wintertijd wel door. Nou ja, dat hoop ik dan.

Door Kees Klok|2025-10-22T14:01:26+00:0022 oktober, 2025|Tags: column, zomer- en wintertijd|0 Reacties

Lees meer

Unieke kans

Ik ben een liefhebber van de Haagse School en van de ‘Hollandse’ wolkenluchten die je tegenkomt op sommige schilderijen van Willem Roelofs, J.H. Weissenbruch of Gerard Bilders, om een paar namen te noemen. Soms kom je zo’n lucht op onverwachte plekken tegen. Begin mei was ik een paar dagen op het Griekse eiland Syros en daar zag ik, wandelend langs de haven, deze prachtige wolkenlucht.

Even vond ik het jammer dat ik qua tekenen nooit verder gekomen ben dan een hert bij een vijver aan een bosrand. Bedoeld ter illustratie van een fictieve biologieles aan wat toen nog de ‘lagere school’ heette. Gelukkig hebben smartphones tegenwoordig vaak heel behoorlijke camera’s, al vind ik fotograferen met mijn digitale spiegelreflex net even prettiger.

Op de achtergrond staat het hotel waar ik altijd logeer als ik Syros bezoek. Op een landtong met zicht op de haven en de zee. In de verte, op een half uur varen, doemt het eiland Tinos op. De volgende morgen ontbeet ik op het terras aan de zonovergoten haven. De rest van de dagen hebben we geen wolk meer gezien.

Door Kees Klok|2025-10-15T14:03:04+00:0015 oktober, 2025|Tags: beeldende kunst, Griekenland, reizen|0 Reacties

Lees meer

klok-2023

Over Kees Klok