Kees Klok, Author at Kees Klok

Verrassing

Voor eerste paasdag had ik geen afspraken gemaakt. Het zou een aangename, rustige dag worden. Lekker lezen in Intermezzo van Sally Rooney en een rondje door de buurt maken, genieten van de schilderachtige stegen en straatjes in de Ano Polis. Misschien een tsipouro bij een van de weinige gelegenheden die eerste paasdag open zijn. Veel Grieken vieren deze dag met familie of vrienden, vaak in het dorp van herkomst. Wellicht dat de buurt daarom zo’n ongewoon stille indruk maakte.

Tegen een uur of drie begon ik aan mijn wandelingetje. Ik liep langs Konaki, mijn favoriete buurtrestaurant, dat ook gesloten was, al stond de deur open. Net wilde ik de Moreas inslaan toen eigenaar Dimitris in de deuropening verscheen en me riep. Hij zat met enkele vrienden aan de dis en nodigde me uit mee te eten. In plaats van een wandeling werd het onverwacht een heel gezellige middag met wijn, heerlijke gerechten en rebetikamuziek.

Je kunt op de Grieken over veel mopperen, hun verkeersgedrag, bijvoorbeeld, de kuilen en gaten in de trottoirs (althans hier in de bovenstad) of hun vreselijke bureaucratie, maar wat gastvrijheid betreft zijn ze ongeëvenaard.

Door Kees Klok|2025-04-22T07:54:27+00:0022 april, 2025|Tags: culinair, Griekenland|0 Reacties

Lees meer

Vrolijk Pasen!

De ‘Anastasi’ de verrijzing van Christus, werd in de buurt gevierd met wat bescheiden knalvuurwerk. Veel had het niet om het lijf. Bij de buurtkerk zal het druk zijn geweest, te oordelen naar de vele deelnemers aan de traditionele processie van Goede Vrijdag. Klokslag twaalf uur komt de pope naar buiten om het licht met de gelovigen te delen, die dat weer onder elkaar doorgeven. Daarna wordt het tijd voor een feestmaal, thuis met familie of in een restaurant. Nu ja, gelovigen, de aanwezigen, want je maakt mij niet wijs dat al die mensen het opstandingsverhaal werkelijk geloven

Ik ben thuis gebleven. Het is mooi, dramatisch toneel, maar ik ben het stadium van de kinderlijke naïviteit en aanklevend geloof in de bijbelse verhalen al heel lang ontgroeid. Ik heb, hoewel opgegroeid in een verlicht, remonstrants gezin, zodat de refo’s het niet geloven, op de zondagsschool in Dordrecht degelijk les gehad in bijbelse geschiedenis. Daar was geen ontkomen aan, want mijn vader gaf er les. Ik heb later aan de opgedane kennis veel gehad tijdens mijn studie geschiedenis, met als bijvak kunstgeschiedenis. Er is tenslotte een hele cultuur op de menselijk wanen uit verre tijden gebouwd, zij het een nogal gewelddadige, zoals de geschiedenis ons toont, en die kun je maar beter van binnenuit leren kennen.

Het christendom heeft vele gezichten en die zijn niet allemaal even fraai. Wie kennis wil nemen van de gewelddadigheid van het vroege geloof moet The Darkening Age van Catherine Nixey maar eens lezen. Vrolijk Pasen!

Door Kees Klok|2025-04-20T09:06:01+00:0020 april, 2025|Tags: geschiedenis, Griekenland|0 Reacties

Lees meer

Goede Vrijdag

Het gaf een goed gevoel om weer even in mijn oude buurt rond te lopen. Ik was onderweg naar familie, maar wat aan de vroege kant. Mooie kans om een paar herinneringen op te halen, daarom liet ik me door de taxi afzetten bij het kruispunt Lambrakis-Pafsilypou. Daar was vroeger de orfanotrofia, het meisjesweeshuis dat op een gegeven ogenblik leeg kwam te staan en werd bewoond door krakers. Die waren de eigenaar van het pand, de kerk, een doorn in het oog. Er gebeurde van alles dat God verboden had, beweerde men. Het gebouw werd verkocht aan de gemeente, die het sloopte en er een plantsoen aanlegde. De bushalte heet nog steeds Orfanotrofia. Je moet de geschiedenis in ere houden.

Het is vandaag Goede Vrijdag. Dat dienen we te weten, daarom slaat met enige regelmaat bij alle kerken en kloosters een klok. Toen de taxi langs de Agia Varvara reed galmde de zoon van God uit de luidsprekers om er nog een schepje bovenop te doen. Ik liep binnen bij banketbakker Dimitris, waar ik een praatje maakte met het meisje dat daar sinds jaar en dag bedient. Ze is ondertussen een vermoeid ogende middelbare vrouw geworden. Bakker Dimitris is een paar maanden geleden overleden, vertelde ze, nog in de kracht van zijn leven. Nieuws dat je liever niet wil horen, maar waar je niet omheen kunt.

Ik kocht op haar aanraden een tsoureki, een zoet paasbrood, voor de familie. Je kunt hier nu eenmaal niet met een chocolade paashaas aankomen.

Door Kees Klok|2025-04-18T12:24:56+00:0018 april, 2025|Tags: herinneringen, Thessaloniki|0 Reacties

Lees meer

Vlekkeloos

Gisteren ben ik na een vlekkeloze vlucht met Aegean Air via Athene aangekomen in Thessaloniki. We hadden in de taxi vanaf Dordrecht alleen flink wat file, maar daar had ik rekening mee gehouden, dus ondanks een uur vertraging, vanwege allerlei gezeik op de A16, was ik op tijd op Schiphol. Omdat ik business class vloog (zolang ik het kan betalen van de royalty’s van mijn veel verkochte boeken) was ik snel door de controle, waarbij me wel opviel dat ze daar speciale aandacht hadden voor mijn agenda en mijn notitieboekje. Ik vermoed een literair belangstellende beambte.

Het was vroeg in de ochtend toen we vertrokken, maar de vriendin die zolang op mijn huis past was niet te beroerd om me vooraf van een smakelijk ontbijtje te voorzien. ‘Bravo koritsi’ zeggen we dan in het Grieks.

Ik word voor dit stukje niet betaald, maar ik moet zeggen dat de vluchten van Aegean Airways gisteren niet alleen stipt op tijd vertrokken, wat vooral op Schiphol een prestatie is, terwijl ik aan boord geheel in de watten werd gelegd. Daar betaal ik op de manier waarop ik vlieg ook dik voor, maar toch, het valt me op dat waar andere maatschappijen waar ik weleens mee vlieg een grote schraperigheid aan de dag leggen wat de catering betreft, Aegean Airways altijd royaal uitpakt. Met andere woorden, toen ik in Thessaloniki arriveerde, hoefde ik niet direct mijn honger te stillen.

De vooraf geboekte en zeer behulpzame taxichauffeur stond mij bij aankomst al op te wachten en zo is een en ander probleemloos verlopen. Hij reed zelfs het steegje in om mij voor de deur af te zetten, terwijl andere chauffeurs daar meestal te beroerd voor zijn.

Door Kees Klok|2025-04-16T16:01:51+00:0016 april, 2025|Tags: Griekenland, reizen, Thessaloniki|0 Reacties

Lees meer

Ben jij er bij op 18 mei?

Op 18 mei vindt de presentatie plaats van mijn boek Nazomer. Zoals de ondertitel ‘Zestig brieven aan Stella’ vermeldt, gaat het om een boek met brieven die ik schreef aan mijn in 2007 overleden vrouw. Ik publiceerde eerder twee boeken met brieven aan haar. Dit is het derde en laatste deel, hierna wil ik mij concentreren op mijn serie literaire dagboeken (waarvan reeds acht delen verschenen bij Uitgeverij Liverse) en op mijn historisch onderzoek.

De brieven in Nazomer spelen zich regelmatig in Griekenland af, waar ik een aantal malen per jaar verblijf. In het boek lever ik soms stevig commentaar op wat zich in de wereld en vooral in de Nederlandse samenleving afspeelt, zoals de ellende van de coronatijd. Ook haal ik herinneringen op en heb ik het over mijn favoriete auteurs, waaronder L.H Wiener, A.L. Snijders en Gerard Reve.

Tijdens de presentatie zal ik spreken over mijn fascinatie voor ego-literatuur en wordt het eerste (het ere-) exemplaar uitgereikt aan Ton Delemarre, voorvechter van de Dordtse cultuur, dichter en nog veel meer, die de bijeenkomst zal opluisteren met enkele van zijn gedichten. Daarna volgen fragmenten uit Nazomer, waarna ik het boek desgewenst zal signeren.

Een en ander vindt plaats in Visser’s Poffertjes, Groenmarkt 9 in Dordrecht. Aanvang 16.00u.

Over Het is er niet van gekomen, het eerste boek met brieven aan Stella schreef criticus Erick Kila in het Vrijzinnig Antwerps Tijdschrift: Klok heeÍt er een patent op om verleden en heden tot iets vanzelfsprekends samen te voegen. Dikdoenerij en drama zijn hem vreemd, zijn toon is luchtig. Hij verkent zijn innerlijk net zo gemakkelijk als bijvoorbeeld een drukke straat in Thessaloniki.

Door Kees Klok|2025-04-10T10:47:03+00:0010 april, 2025|Tags: boekpresentatie, Dordrecht, Griekenland, Stella|0 Reacties

Lees meer

Geweldige dag

Tijdens een jaarlijks personeelsuitje namen we afscheid van onze conrector, die ging werken bij de inspectie van het onderwijs. Dat deden we met een ludiek toneelstukje, waarin wij drie oude kolonialen speelden. Met enige moeite kon ik net in het uniformjasje van het KNIL, dat ik in 1966 bij een uitdrager had gekocht. Collega Guus had het uniform uit zijn diensttijd, hij was sergeant-hoofdverpleger, niet meer. Collega Henk, die een aantal jaren als sergeant-sportinstructeur had gediend kon helemaal niet meer in zijn uniform, maar met de nodige fantasie kwamen we een eind. We hadden in die tijd net de cabaretgroep Jong en Aanstormend Talent opgericht, waarmee we plaatselijk enige kortdurende furore maakten.

Tijdens dat zelfde uitje reden we eerst naar de Noordoostpolder, waar we ergens in het oersaaie polderlandschap kleiduiven gingen schieten. Een wedstrijd die ik glorieus won, tot verbazing van een collega gymnastiek en reserve officier bij de landmacht, die dacht iedereen even op verre achterstand te zetten. Hij wist niet dat ik vroeger op de kermis de ene prijs na de andere schoot, tot ik niet meer mee mocht doen.

Vervolgens togen we naar Kampen, naar sigarenfabriek De Olifant. We kregen een rondleiding van een meneer die het KNIL nog aan den lijve had meegemaakt en flink opgaf van het moois dat op de plantages in Deli werd verbouwd. Inderdaad, sigaren met het Deli-zandblad zijn nog altijd het lekkerst.

Oude kolonialen, schieten, sigaren en tabaksplantages. Allemaal zaken waar tegenwoordig hoofdschuddend over wordt gedaan. Het was een geweldige dag.

Door Kees Klok|2025-04-05T09:15:41+00:005 april, 2025|Tags: herinneringen, humor|0 Reacties

Lees meer

Wijsheid en fatsoen

Ik geef toe: ik verschuil me graag in het verleden. Vooral nu een gezelschap extremisten het Witte Huis heeft betrokken. Dat verleden is voor mij op dit ogenblik vooral de achttiende eeuw. Een fascinerende tijd waarin veel werd gezaaid dat in de eeuwen daarop tot wasdom is gekomen. Een eeuw van revolutie en opstand ook. De patriottenrevolutie in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, bijvoorbeeld, van 1780 tot 1787. De Franse revolutie, die uitliep op een bloedbad tijdens de Terreur en tenslotte eindigde in een autocratie onder Napoleon. De Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog, van 1775 tot 1883. En wat te denken van de stoommachine?

In de Amerikaanse grondwet werd al vroeg het principe van de scheiding der machten vastgelegd, een principe dat nu in hoog tempo in gevaar dreigt te komen. Het lijkt alsof de republikeinse extremisten er veel aangelegen is hun bondgenoten van zich te vervreemden en de Europese Unie te ontregelen. Ze lijken te handelen als robots die geprogrammeerd zijn door de Russen.

Ik heb het een en ander te danken aan de Amerikanen. Zij kenden mij een zeer genereuze Fulbrightbeurs toe, waarmee ik een paar maanden aan de Universiteit van Minnesota kon verblijven. Afgezien van wat ik opstak aan kennis, leerde ik er mijn vrouw kennen, die vanuit Griekenland ook met een Fulbright naar Minneapolis was gekomen. In het Witte Huis zat toen Ronald Reagan, die we als een niet erg serieus te nemen B-acteur beschouwden. Vergeleken met de huidige bewoner was hij een baken van wijsheid en fatsoen.

Door Kees Klok|2025-03-31T08:59:42+00:0031 maart, 2025|Tags: Fulbright, geschiedenis, USA|0 Reacties

Lees meer

Goed nieuws!

Goed nieuws! Vanwege alle belangstellende reacties is de verschijningsdatum van Nazomer vervroegd en is het boek al op 24 maart verschenen. Hoewel de presentatie pas plaats zal vinden op 18 mei (informatie volgt tijdig) is het boek vanaf nu te bestellen. Dat kan bij je vertrouwde boekhandel of via deze link.

Door Kees Klok|2025-03-25T08:49:49+00:0025 maart, 2025|Tags: boeken, literatuur|0 Reacties

Lees meer

Artistiekelingen

See Sharp, de pop-rockband waarin mijn buurmeisje Minna speelt, trad op in Visser. Omdat ik met enkele vriendinnen had afgesproken eerst naar een kunstbeurs in Tilburg te gaan, kwam ik net na afloop aan. Tilburg, althans wat ik ervan heb gezien, is niet de fraaiste stad van het land, qua stadsschoon valt ze in het niet bij Dordrecht, maar ze hebben er wel een universiteit. Op de beurs zag ik een schilderij van Janette Havelska waarop ik direct de Voorstraatshaven en de Stadhuisbrug, ook wel de Lombardbrug, herkende. Er hingen meer Dordtse stadsgezichten. De kunstenares, zo bleek achteraf, woont in Dordrecht.

Ik was te laat voor de muziek, maar niet voor de nazit. Vanwege het lenteweer was het druk op het terras van Visser, maar ik vond toch snel een plek. Er was veel jong publiek. Nogal wat types die in mijn jeugd artistiekelingen werden genoemd. Ik was ruim vijftig jaar geleden ook zo’n artistiekeling. Daar kleedde je je op. In mijn geval een oude hoed en een afgedankte jas van mijn grootvader. Ik was zestien op de foto en speelde vanzelfsprekend in een band.

Er kwam een zweem van jaloezie in mij op, omdat mijn dagen als artistiekeling al heel lang voorbij zijn, maar de aanblik van al die leuke, nieuwe artistiekelingen vond ik hoopgevend. We hoeven niet direct terug naar de flowerpower, maar een nieuwe generatie die zich verzet tegen de narcisten en schurken die het in de wereld voor het zeggen hebben zou mij zeer welkom zijn.

Door Kees Klok|2025-03-24T11:21:51+00:0024 maart, 2025|Tags: herinneringen, Janette Havelska, See Sharp, Visser's Poffertjes|0 Reacties

Lees meer

Museumstuk

Hij is inmiddels rijp voor het Openluchtmuseum, de bakelieten telefoon met draaischijf. Toen de foto werd genomen, in 1975, woonde ik in een huisje in de Marcellus Schampersstraat. Een gezellig krot uit 1882 dat alweer jaren geleden is afgebroken en vervangen door sfeerloze nieuwbouw. Ik woonde er met mijn eerste vrouw, Annemarie, die vermoedelijk de foto heeft genomen. Het huwelijk hield niet lang stand, maar na de scheiding volgde een levenslange vriendschap.

Na Annemarie volgde Marion, die het lekkende dak repareerde. Zij had geen last van hoogtevrees en stapte onvervaard met de kitspuit door de dakgoot. Ondertussen schreef ik, tussen het voorbereiden van lessen en het eindeloos corrigeren van schoolschriften door, gedichten. Toen het gerucht ging dat de gemeente de buurt zou gaan ‘saneren’, verkocht ik het huisje met een flinke winst en verhuisden we naar een flat met uitzicht op de Grote Markt, het lelijkste plein van West-Europa, en een nog steeds bestaand, triest bewijs van de minachting die stadsontwikkelaars in de jaren zestig voor de geschiedenis van Dordrecht hadden. De telefoon verhuisde mee.

Na een paar jaar deed zich onverwacht de gelegenheid voor het huis te kopen waarin ik nog steeds woon. Kort na de verhuizing vertrok Marion met een vriendin naar Portugal en scheidden zich onze wegen. Ook met haar bleef ik bevriend, tot de dood haar op jonge leeftijd kwam halen. De telefoon was mee verhuisd, maar werd vervangen door een modieus exemplaar met druktoetsen. Hij moet nog ergens in een doos met oude rommel liggen.

Door Kees Klok|2025-03-22T09:43:35+00:0022 maart, 2025|Tags: herinneringen, miniatuur|0 Reacties

Lees meer

klok-2023

Over Kees Klok