Zaterdag 8 juni was ik met vrienden bij Wantijpop, het grote, gratis popfestival dat ieder jaar in juni in Dordrecht plaatsvindt. Hoewel het weer fris was, we zitten in een vroege herfst, hadden we geluk dat het niet regende. Het was geweldig druk, ik denk de drukstbezochte editie tot nu toe. De krant sprak van een recordaantal bezoekers. Ondanks de enorme drukte zat de sfeer er goed in. Bij Claude stonden we vlak voor het podium, een waagstuk want ik wist niet of mijn rug het zou uithouden, maar bij verschillende nummers stond opa Klok lekker mee te swingen. Daarna moest ik wel even een plekkie zoeken om te zitten, maar al met al ging het goed. De PRF-behandeling die ik onlangs had aan een zenuwknoop lijkt vooralsnog goed aan te slaan.
Claude heeft wel veel jonge fans, viel me op. Vooral meisjes van een jaar of veertien, vijftien, die van alle nummers ook de (gedeeltelijk) Franse teksten vrolijk meezongen. Dat wordt veel Frans in het eindexamenpakket in de komende jaren, denk ik. Duits mag er wat mij betreft ook wel weer in, desnoods verplicht. Ik vind het iedere keer weer gênant als ik hoor dat Duitse toeristen in de stad Engels moeten spreken, omdat er in de horeca nauwelijks meer een jonge Dordtenaar is die Duits spreekt. Dan voel ik de verloedering van ons onderwijs door merg en been gaan. Nauwelijks iets weten van aardrijkskunde en geschiedenis, beroerd kunnen lezen en slechts matig Engels spreken, meer niet, en dan denken dat je wel even naar de universiteit kan.
Ik wil niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar het onderwijs dat ik zelf heb genoten vanaf de havo-top van de Gemeentelijke Pedagogische Akademie (geweldige school met vooruitstrevende K in de naam, maar later door de gemeente verkwanseld aan Rotterdam) in ieder geval wel. Toen ik geschiedenis ging studeren kon je maar beter je talen kennen. Anders kwam je niet ver in de Griechische Geschichte van Erich Bayer en snapte je geen zak van de onvertaalde Franse citaten in de toenmalige editie van Herfsttij der Middeleeuwen van Johan Huizinga.
Het muzikale hoogtepunt van Wantijpop vond ik het optreden van Vera and the Sleepover Club. Die speelden op het Popcentralepodium, maar hadden wat mij betreft op het hoofdpodium mogen staan. Na dat optreden ben ik langzamerhand afgedropen naar huis, want men moet de goden niet verzoeken. In de buurt van dat podium verkochten ze trouwens goede patat. Een guily pleasure hoort er natuurlijk bij!
Foto: Lé Holshuijsen
