Leonie Holshuijsen

Pictura

Gisteren met mijn goede vriendin Lé Holshuijsen naar de nieuwjaarsborrel van het stokoude, maar nog springlevende Pictura geweest. Behalve de borrel en een indrukwekkende dichterlijke voordracht, werden er drie tentoonstellingen geopend. In de zaal Consolation, in de foyer Achter de stilte en in de kelder een ‘verrassing’, Roundabout, van een groep jonge kunstenaars.

Het was bijzonder gezellig en fijn een aantal oude bekenden weer eens te spreken, maar om de tentoonstellingen goed en op ons gemak te bekijken gaan we binnenkort nog eens uitgebreid terug.

In Pictura krijg ik altijd wat nostalgische gevoelens. Ik ontmoette er Kees Buddingh’ voor het eerst in 1969, begin van een vriendschap tot zijn overlijden in 1985. Ik kwam regelmatig over de vloer bij Ton en Nelly van Dalen, die in de jaren zeventig beheerders van het gebouw waren en woonden waar nu de foyer is. Ik trad er enige malen als dichter op en nu heeft Lé er haar atelier. Pictura is ook de plek waar ik als kleuter kennismaakte met Lou ten Bosch (1923-2018), toen mijn moeder mij meenam naar een van zijn pantomime voorstellingen. Later werd Lou de beste tekenleraar die ik ooit heb gehad en een vriend. Toen hij naar landgoed ’t Waliën in Warnsveld verhuisde, werd het contact minder, maar toch bezocht ik Lou en zijn vrouw Ank nu en dan met andere vrienden, tot zijn overlijden op hoge leeftijd.

Door Kees Klok|2025-01-12T12:31:56+00:0012 januari, 2025|Tags: beeldende kunst, Leonie Holshuijsen, Pictura|0 Reacties

Lees meer

Met de schrik vrijgekomen/Got away with it

Ik ben weer eens met de schrik vrijgekomen. Zo sta je te swingen op een popfestival en zo word je met een ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd. Wat was er aan de hand? Gistermorgen werd ik plotseling duizelig. Ik heb weleens dat ik even een licht gevoel in mijn hoofd heb en op een wolk lijk te lopen, maar dat is meestal heel snel voorbij. Gisteren ging het niet voorbij en dus heb ik uiteindelijk de huisarts gebeld, die onmiddellijk langs kwam. Om een lang verhaal kort te houden: het kon een herseninfarct zijn of een storing aan het evenwichtsorgaan. Gelukkig heb ik een huisarts die geen risico’s neemt en dus werd de ambulance gebeld.

In het Albert Schweitzer ziekenhuis werd direct met grote voortvarendheid een CT-scan gemaakt en werden allerlei tests gedaan. Ik moest aanvankelijk een nachtje ter observatie blijven, hoewel de duizeligheid langzamerhand was verdwenen. Na nog een serie tests, sloten de artsen een vasculair probleem echter toch uit. Conclusie: een storing in mijn evenwichtsorgaan. Mijn goede vriendin Lé, die direct te hulp was geschoten en wat spullen voor de nacht was gaan halen, kon me alsnog naar huis brengen. Daar hebben we bij een bakkie koffie van de schrik zitten bekomen. Naar de kroeg ben ik daarna maar even niet gegaan.

Once again I got away with it. One moment you are swinging at a pop festival and a couple of days later you are taken to hospital in an ambulance. What happened? Yesterday morning I suddenly felt dizzy. I sometimes feel light-headed for a moment and feel like I’m walking on a cloud, but that usually passes very quickly. Yesterday it didn’t go away and so I finally called my GP, who came immediately. To make a long story short: it could have been a cerebral infarction or a balance organ problem. Luckily I have a GP who doesn’t take any risks, so the ambulance was called.

A CT scan was immediately made with great speed at the Albert Schweitzer hospital and all kinds of tests were done. I initially had to stay overnight for observation, although the dizziness gradually disappeared. However, after another series of tests, the doctors ruled out a vascular problem. Conclusion: a disturbance in my balance organ. My good friend Lé, who immediately came to help and went to get some things for the night, took me home. There we recovered from the adventure with a coffee. After that I stayed home thinking going to my local wasn’t such a good idea.

Door Kees Klok|2024-06-13T11:31:26+00:0013 juni, 2024|Tags: Albert Schweitzer ziekenhuis, Leonie Holshuijsen|0 Reacties

Lees meer

Guilty pleasure

Zaterdag 8 juni was ik met vrienden bij Wantijpop, het grote, gratis popfestival dat ieder jaar in juni in Dordrecht plaatsvindt. Hoewel het weer fris was, we zitten in een vroege herfst, hadden we geluk dat het niet regende. Het was geweldig druk, ik denk de drukstbezochte editie tot nu toe. De krant sprak van een recordaantal bezoekers. Ondanks de enorme drukte zat de sfeer er goed in. Bij Claude stonden we vlak voor het podium, een waagstuk want ik wist niet of mijn rug het zou uithouden, maar bij verschillende nummers stond opa Klok lekker mee te swingen. Daarna moest ik wel even een plekkie zoeken om te zitten, maar al met al ging het goed. De PRF-behandeling die ik onlangs had aan een zenuwknoop lijkt vooralsnog goed aan te slaan.

Claude heeft wel veel jonge fans, viel me op. Vooral meisjes van een jaar of veertien, vijftien, die van alle nummers ook de (gedeeltelijk) Franse teksten vrolijk meezongen. Dat wordt veel Frans in het eindexamenpakket in de komende jaren, denk ik. Duits mag er wat mij betreft ook wel weer in, desnoods verplicht. Ik vind het iedere keer weer gênant als ik hoor dat Duitse toeristen in de stad Engels moeten spreken, omdat er in de horeca nauwelijks meer een jonge Dordtenaar is die Duits spreekt. Dan voel ik de verloedering van ons onderwijs door merg en been gaan. Nauwelijks iets weten van aardrijkskunde en geschiedenis, beroerd kunnen lezen en slechts matig Engels spreken, meer niet, en dan denken dat je wel even naar de universiteit kan.

Ik wil niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar het onderwijs dat ik zelf heb genoten vanaf de havo-top van de Gemeentelijke Pedagogische Akademie (geweldige school met vooruitstrevende K in de naam, maar later door de gemeente verkwanseld aan Rotterdam) in ieder geval wel. Toen ik geschiedenis ging studeren kon je maar beter je talen kennen. Anders kwam je niet ver in de Griechische Geschichte van Erich Bayer en snapte je geen zak van de onvertaalde Franse citaten in de toenmalige editie van Herfsttij der Middeleeuwen van Johan Huizinga.

Het muzikale hoogtepunt van Wantijpop vond ik het optreden van Vera and the Sleepover Club. Die speelden op het Popcentralepodium, maar hadden wat mij betreft op het hoofdpodium mogen staan. Na dat optreden ben ik langzamerhand afgedropen naar huis, want men moet de goden niet verzoeken. In de buurt van dat podium verkochten ze trouwens goede patat. Een guily pleasure hoort er natuurlijk bij!

Foto: Lé Holshuijsen

Door Kees Klok|2024-06-10T14:40:45+00:0010 juni, 2024|Tags: Dordrecht, Leonie Holshuijsen, Wantijpop|0 Reacties

Lees meer

Groot talent

Tijdens mijn studie moest je enkele zogenaamde bijvakken volgen. Tegenwoordig heet dat een ‘minor’, anders snapt de spoken word-generatie het niet meer. Er werd vanuit de opleiding enige druk uitgeoefend op de studenten om vooral sociaal-economische geschiedenis te nemen, dat zou geweldig belangrijk, ja bijna onmisbaar zijn als je je als historicus wilde ontplooien. Ik heb me van die druk niets aangetrokken en koos als bijvakken koloniale geschiedenis en kunstgeschiedenis. Ik heb daar nooit spijt van gekregen en profiteer bij ieder bezoek aan een museum nog steeds van wat ik bij die vakken opstak.

Binnen kunstgeschiedenis is de tijd van pakweg 1850 tot 1940 mijn favoriete periode. Hedendaagse kunst kon mij aanvankelijk maar matig bekoren, maar in de loop der jaren is dat langzamerhand veranderd. Ik heb meer oog gekregen voor eigentijdse kunst en begin die steeds meer te waarderen. Zo heb ik genoten van de overzichtstentoonstelling van het werk van Richard van den Dool, nog niet zo lang geleden in het Dordrechts Museum. Zijn abstracte landschappen zijn wonderbaarlijk inspirerend.

Iemand van wie het werk mij ook bijzonder interesseert, is de Dordtse schilderes Leonie (Lé) Holshuijsen. Ik heb haar intensief gevolgd vanaf het ogenblik dat ze aan de kunstacademie te Arendonk begon, waarvan ze inmiddels is afgestudeerd. Het is fascinerend om een groot talent zich te zien ontwikkelen en te groeien. Bij mij aan de muur hangt een indrukwekkend schilderij van haar, dat me iedere morgen bij het openen van de gordijnen weer treft en boeit, een werk dat nooit zal vervelen.

Op haar website is die ontwikkeling te volgen, een ontwikkeling die, naar ik zeker weet, nog lang zal doorgaan en tot nog meer verrassende kunstwerken zal leiden. Werk van haar is op het ogenblik ook te zien bij De Kinky Kapper, Voorstraat 253, Dordrecht.

Door Kees Klok|2023-10-30T10:08:15+00:0028 oktober, 2023|Tags: eigentijdse kunst, Leonie Holshuijsen|0 Reacties

Lees meer