Schotland

Culloden

De afgelopen twee weken heb ik tussen alle drukke bedrijven door naar een aantal afleveringen van Outlander gekeken. Historische fictie, waarin een verpleegster net na de Tweede Wereldoorlog door aanraking van een menhir in het Schotland van de achttiende eeuw terechtkomt. In de tijd van de inval door Bonnie Prince Charlie, ofwel Charles Edward Stuart (1720-1788). Hij leidde in 1745 de opstand van Schotse aanhangers van het huis Stuart, die de vader van Edward op de troon van Schotland, Engeland en Ierland wilden, in plaats van George II van Hannover. Als het gelukt was, zou er toen al sprake zijn geweest van koning Charles III.

Het avontuur mislukte, de Schotten werden bij Culloden vernietigend verslagen, waarmee de kans dat er ooit weer een Stuart zou regeren definitief van de baan was. Voor zover ik hem heb gezien, ik ben pas aan het einde van het tweede seizoen en er komen er nog vijf, is het een prachtig verfilmde serie, hoe onwaarschijnlijk het verhaal ook is. Er speelt een Nederlandse actrice in mee, Lotte Verbeek, in de rol van Geillis Duncan. Ze spreekt, voor zover ik dat kan beoordelen, met een vlekkeloos Schots accent.

Na Culloden brak een dieptepunt aan in de Schotse geschiedenis. De Highland Clearances, waarbij tienduizenden Schotten gedwongen werden de hooglanden te verlaten, die daar in feite nooit meer van zijn bekomen. Denkend aan die treurige geschiedenis stuitte ik, op zoek naar iets geheel anders, op deze foto, die ik in 1978 maakte tijdens een reis door de Highlands en de Outer Hebrides. Zou het toeval zijn?

Door |2024-12-20T12:06:10+00:0020 december, 2024|Tags: , |0 Reacties

Dagdroom

In 1978 maakte ik met een goede vriend (beiden op dat ogenblik vrijgezel), een reis door Schotland. Na een tocht door de hooglanden arriveerden we in het charmante havenplaatsje Ullapool. Vandaar voeren we naar Stornoway op het eiland Lewis, een van de Buiten-Hebriden. Nadat we Lewis hadden verkend reisden we zuidwaarts naar Harris, dat aan Lewis zit vastgeplakt. Een schiereiland in feite.

Op een zonnige dag reden we naar de zuidelijkste punt van Harris, naar het gehucht Rodel, dat in al zijn rust en eenzaamheid diepe indruk op me maakte. De enige weg over het eiland hield daar op. Ik ben er nooit meer geweest, maar zou er altijd nog eens willen kijken. Het zal wel geheel anders zijn dan op de foto, vermoed ik. Misschien ook niet. Sommige plekken op aarde zijn tijdeloos. Ik vond Rodel buitengewoon inspirerend, maar het is er nooit meer van gekomen, zoals met veel van mijn voornemens.

Over de reis door Schotland schrijf ik in mijn literair dagboek dat gaat over de jaren 1975-1979 en als titel Een zootje ongeregeld heeft. Ik wil die reis best nog weleens maken, maar niet alleen. Het liefst samen met de vrouw die, naar ik hoop, ooit mijn Florence Dugdale wordt, maar op wie het wachten is. Misschien een even zoete dagdroom als een terugkeer naar Rodel.

Door |2024-07-03T14:05:11+00:003 juli, 2024|Tags: , |0 Reacties
Ga naar de bovenkant