beeldende kunst

Indrukwekkend kroegcollege

Gisteravond hadden we een indrukwekkend kroegcollege in Visser, gegeven door Linda Wouters, auteur van het boek Talent op Drift. Dat gaat over het leven van musicus, componist en jurist David Rodriguez, geboren als Texaan en overleden als Dordtenaar. Een boek dat ik iedereen die belang stelt in muziekgeschiedenis en in menselijke tragiek kan aanbevelen. Het bijzondere van het college was dat ook een aantal van Davids prachtige liederen ten gehore werd gebracht, waaronder dit.

Het volgende kroegcollege, op 6 maart, zal worden gegeven door dr. Marlisa den Hartog, die zal spreken over haar boek Sex in de Renaissance. Op 3 april sluiten we de reeks van dit seizoen af met een college door drs. Guus de Landtsheer over Otto Normalverbraucher, een modale, Duitse familie in de roerige twintigste eeuw.

Door |2025-02-07T10:32:31+00:007 februari, 2025|Tags: , , |0 Reacties

Afscheid

Dit vrolijke meisje, op de arm van haar oma tijdens het familieweekend van onze clan in 2015, is inmiddels elf. Ze hield gisteren een indrukwekkende toespraak bij de crematie van haar overgrootmoeder, die op 97 jarige leeftijd overleed. De laatste van de generatie van onze ouders die is heengegaan. We kwamen daarvoor bijeen in Assen, want mijn tante, sinds 1980 weduwe van de jongste broer van mijn moeder, woonde de laatste decennia van haar leven in het noorden des lands. Daar was ze dichter bij dochter en kleindochters en bij haar Friese familie.

Tante was afkomstig uit Franeker. Ik herinner me dat ik bruidsjonker was bij haar huwelijk in 1955. Tijdens de uitvaart werd de trouwfoto getoond, waarop ik sta als vierjarig ventje. Veel is er sinds die tijd niet veranderd, want ik ben nog steeds een van de kleinsten in de familie. Acht jaar na mij werd mijn neef en naamgenoot Kees geboren. Hoewel hij inmiddels twee koppen boven mij uitsteekt is hij nog steeds ‘kleine Kees’ en ben ik ‘grote Kees’.

We zijn een hechte familie, maar we zijn jammer genoeg nogal verspreid over Europa geraakt. We hebben clanleden in Engeland, Zweden, Ierland en Hongarije. In Nederland vind je ons van Roden tot Vlissingen, met natuurlijk Dordrecht als de kern van alle dingen. Daar hebben we in augustus onze jaarlijkse familiedag. De begrafenis was in kleine kring, maar het was goed een deel van de familie weer te zien, ook al was de aanleiding een verdrietige. Na de plechtigheid waren er een borrel en een diner om het leven van tante te vieren. Daarna wachtte nog een lange treinreis naar huis. Wonderlijk genoeg zonder veel vertraging.

Door |2025-02-01T12:00:06+00:001 februari, 2025|Tags: |0 Reacties

Beetje lullig

Zou het ongehoord deprimerende weer van vandaag symbool zijn voor wat ons in 2025 te wachten staat? Terwijl de regen op het lichtluik van onze werkkamer klettert en de storm rond het huis giert, ben ik geneigd te denken van wel. Wat een deceptie na de feestdagen, die ik op zeer plezierige wijze met vrienden en familie heb doorgebracht.

Ik ben de hele dag de deur niet uit geweest omdat ik geen aanvechting had in dit weer op zoek te gaan naar welk horeca etablissement vandaag wel open is. Gelukkig heb ik nog stapels boeken om te lezen en genoeg andere dingen te doen. Een nieuw praatje opnemen, bijvoorbeeld, dat inmiddels op mijn Youtube-kanaal is verschenen.

Een paar dagen geleden stuurde de Griekse belastingdienst mij een e-mail om me prettige feestdagen en een goed 2025 te wensen. Op de laatste dag van het jaar rolden twee voorlopige aanslagen over 2025 van de Nederlandse belastingdienst mijn inbox in. Jawel, die aanslagen werden verwacht, meestal komen ze binnen als januari een paar dagen oud is. Dat het op de laatste dag van het jaar is, nu ja, het zij zo, maar gezien de dagtekening van 31 januari hadden ze die mails best op een minder lullig ogenblik kunnen versturen.

Hoe dan ook. Ik wens iedereen het beste voor 2025. Hopenlijk kunnen we op 31 december aanstaande zeggen dat het ondanks alle sombere vooruitzichten nog is meegevallen. Dan komen de voorlopige aanslagen misschien ook weer op een iets sympathieker moment.

Foto: Jasmijn Wapperom

Door |2025-01-01T18:23:05+00:001 januari, 2025|Tags: |0 Reacties

The Lady of Shalott

In 1848 richtte een aantal Engelse kunstschilders de Pre-Raphaelite Brotherhood op, een beweging die zich afzette tegen de ‘officiële’ academische schilderkunst, zoals voorgeschreven door de Royal Academy of Arts. De Pre-Raphaelieten wilden terug naar de ‘eenvoudige’ schilderkunst van voor Rafaël (1483-1520). Na 1860 verandert de beweging enigszins van karakter. Men gaat meer en meer het zogenaamde estheticisme aanhangen, waarbij de schoonheid, de esthetische waarde, van een kunstwerk het belangrijkste werd. Vaak hadden deze schilderijen een melancholische ondertoon, die mij vooral in mijn studententijd nogal aansprak. In enkele kritieken van mijn dichtbundels wordt ook gewag gemaakt van een lichte melancholie in sommige van mijn gedichten. Een mooi voorbeeld van de latere Pre-Raphaelieten vormt het werk van John William Waterhouse (1849-1917). Een van zijn bekendste schilderijen is The Lady of Shalott, geïnspireerd door het gelijknamige gedicht van lord Alfred Tennyson, dat gaat over de Arthurlegende uit de Engelse geschiedenis. Het schilderij is te zien in de Tate Gallery in Londen.

Door |2023-11-13T15:10:12+00:0010 november, 2023|Tags: , |0 Reacties

Groot talent

Tijdens mijn studie moest je enkele zogenaamde bijvakken volgen. Tegenwoordig heet dat een ‘minor’, anders snapt de spoken word-generatie het niet meer. Er werd vanuit de opleiding enige druk uitgeoefend op de studenten om vooral sociaal-economische geschiedenis te nemen, dat zou geweldig belangrijk, ja bijna onmisbaar zijn als je je als historicus wilde ontplooien. Ik heb me van die druk niets aangetrokken en koos als bijvakken koloniale geschiedenis en kunstgeschiedenis. Ik heb daar nooit spijt van gekregen en profiteer bij ieder bezoek aan een museum nog steeds van wat ik bij die vakken opstak.

Binnen kunstgeschiedenis is de tijd van pakweg 1850 tot 1940 mijn favoriete periode. Hedendaagse kunst kon mij aanvankelijk maar matig bekoren, maar in de loop der jaren is dat langzamerhand veranderd. Ik heb meer oog gekregen voor eigentijdse kunst en begin die steeds meer te waarderen. Zo heb ik genoten van de overzichtstentoonstelling van het werk van Richard van den Dool, nog niet zo lang geleden in het Dordrechts Museum. Zijn abstracte landschappen zijn wonderbaarlijk inspirerend.

Iemand van wie het werk mij ook bijzonder interesseert, is de Dordtse schilderes Leonie (Lé) Holshuijsen. Ik heb haar intensief gevolgd vanaf het ogenblik dat ze aan de kunstacademie te Arendonk begon, waarvan ze inmiddels is afgestudeerd. Het is fascinerend om een groot talent zich te zien ontwikkelen en te groeien. Bij mij aan de muur hangt een indrukwekkend schilderij van haar, dat me iedere morgen bij het openen van de gordijnen weer treft en boeit, een werk dat nooit zal vervelen.

Op haar website is die ontwikkeling te volgen, een ontwikkeling die, naar ik zeker weet, nog lang zal doorgaan en tot nog meer verrassende kunstwerken zal leiden. Werk van haar is op het ogenblik ook te zien bij De Kinky Kapper, Voorstraat 253, Dordrecht.

Door |2023-10-30T10:08:15+00:0028 oktober, 2023|Tags: , |0 Reacties
Ga naar de bovenkant