Griekenland

Traditie/Tradition

Het is door de jaren heen uitgegroeid tot een leuke traditie: een ontmoeting met oprichter van het Poëziecentrum Nederland, Wim van Til en zijn echtgenote Meja, in Thessaloniki. Dit keer zagen we elkaar in een van mijn favoriete restaurants, Konaki, om de hoek bij mijn pied-à-terre. Na een regenachtige woensdag was het weer opgeknapt en genoten we van een mooie, milde nazomerdag en een uitstekende maaltijd. Volgend jaar hopelijk weer!

Over the years it has become a nice tradition, a meeting with founder of the Poetry Centre Netherlands, Wim van Til and his wife Meja, in Thessaloniki. This time we met in one of my favourite restaurants, Konaki, around the corner from my pied-à-terre. After a rainy Wednesday the weather had improved and we enjoyed a beautiful, mild late summer day and an excellent meal. Hopefully next year again!

Door |2024-09-20T09:14:49+00:0020 september, 2024|Tags: , |0 Reacties

Zondagsrust

Het is mooi nazomerweer in Thessaloniki. Omdat de familieleden die ik gisteren dacht te bezoeken of covid hebben (naar het zich laat aanzien in milde vorm) of verblijven in een dorp in de buurt van Drama, nogal een eind uit de buurt, had ik een rustige zondag. Dankzij het internet, vanwege de ‘sociale’ media soms een bron van ellende, maar ook voorzien van veel goede kanten, heb ik ’s morgens, zoals iedere zondag, geluisterd naar OVT van de VPRO. Alleen een uur later dan normaal, vanwege het tijdsverschil.

Na de uitzending schreef ik Brief 58 voor het nieuwe en waarschijnlijk laatste brievenboek aan Stella, waarvoor ik nog een titel moet bedenken. Hij staat inmiddels op mijn weblog. Dat doe ik niet met alle brieven, maar soms dus wel. Een voorproefje voor het boek. Nog twee Brieven en dan zit de eerste versie in de computer. Dan volgt de kritische lezing van het manuscript, eerst door mezelf, daarna door een externe redactrice en dan begint het proces om er een boek van te maken. Het duurt dus nog wel een jaar of wat voordat het resultaat er is. Ondertussen kan mijn trouwe lezerspubliek zich vermaken met Griekse en Cypriotische besognes, dat op 7 november wordt gepresenteerd, maar hier al te bestellen is en wie wil dat eigenlijk niet?

Aan het eind van de middag wandelde ik in de richting van de benedenstad. Ongeveer halverwege, in de Apostolou Pavlou, bevindt zich het fraaie Jugendstil-kafeneion Prigipos, schuin tegenover het geboortehuis van Mustafa Kemal. Daar dronk ik op het terras twee karafjes tsipouro, terwijl ik me vermaakte met het observeren van de busladingen Turkse toeristen die dat geboortehuis, nu museum, kwamen bezoeken. Het meisje dat bediende had een hartverwarmend vrolijke glimlach. Terug nam ik een taxi, want tegen de helling teruglopen zag ik na die tsipouro niet zitten. Zonder trouwens ook niet, want het laatste stuk, door de Theotokopoulou, is erg stijl en ik ben geen onbedorven jongeling meer.

’s Avonds at ik waar ik het liefste eet als ik in Thessaloniki ben. In Konaki. Naast de deur, fijne mensen, goed eten voor een schappelijke prijs en altijd mooie muziek (rebetica). Ik prijs het restaurant aan in mijn laatste column, na 22 jaar trouwe dienst, in het herfstnummer van het Griekenland Magazine. Die column staat ook in Griekse en Cypriotische besognes. Dochter Rania van eigenaar Dimitris maakte op mijn verzoek een foto van de oude dichter aan de dis.

Door |2024-09-16T11:13:17+00:0016 september, 2024|Tags: , |0 Reacties

Slapende rijk

Gisteren nam ik een taxi van mijn pied-à-terre naar de benedenstad omdat ik te lui was om twintig minuten een steile helling af te lopen. Nu ja te lui, mijn kuiten zijn dat nog niet gewend en ik heb al genoeg aan mijn hernia, dus we doen een beetje luxe. Ik nam op de terugweg ook een taxi. In totaal betaalde ik tien euro, inclusief fooi, want het waren vriendelijke chauffeurs.

In de benedenstad dronk ik een cappuccino en een tsipouro met mezedes (hapjes). Dat kostte me tien euro. Vervolgens at ik in mijn buurtrestaurant bakalao (vis in een jasje van deeg gebakken), een hete peper, gebakken aardappels, een salade met kool, wortelen en olijven. Ik spoelde alles weg met een halve liter rode wijn. Alles bij elkaar, inclusief fooi: vijftien euro.

Al met al kostte de dag mij vijfendertig euro. Dat is minder dan een rondje aan de stamtafel van mijn Dordtse kroeg, die, althans voor Nederlandse begrippen, toch ook milde prijzen hanteert. Ik heb het idee dat ik hier min of meer slapende rijk word. Een beetje zelfbedrog is gezond voor de geest, denk ik altijd maar.

Door |2024-09-15T09:10:27+00:0015 september, 2024|Tags: , |0 Reacties

Hij is er!

De tweede proefdruk van mijn nieuwe boek liet, in tegenstelling tot de eerste, niet lang op zich wachten. De opvolger van de PTT deed voor de verandering eens keurig waarvoor ze wordt betaald. Hij zag er ook beduidend beter uit dan de eerste. Slechts twee typografische foutjes ontdekte ik, beiden aan mezelf te wijten. Die heb ik hersteld en nadat ik alles nog eens heb gecontroleerd, heb ik de knop ‘Publiceren’ ingedrukt. Het heeft midden in de zomer geen zin om een presentatie te organiseren. Dat doen we in het najaar. Hij wordt te zijner tijd aangekondigd op deze site, op Linkedln, op Facebook en in het weekblad Dordt Centraal. Het boek is al wel te bestellen, maar niet bij mij. Dat kan uitsluitend via deze link of bij boekhandel Vos & Van der Leer in Dordrecht.

Door |2024-07-31T12:45:29+00:0031 juli, 2024|Tags: , , |0 Reacties

34 Jaar geleden/Πριν 34 χρόνια

Het is vandaag 34 jaar geleden dat Stella en ik trouwden. In Thessaloniki. Een prachtige dag waaraan ik nog steeds met ontroering terugdenk. We wisten gelukkig nog niet dat Stella zeventien jaar later veel te jong zou komen te overlijden.

Het was een heel warme dag, het kwik liep op tot 38 graden. Gelukkig was de plechtigheid pas om acht uur ’s avonds, maar ook toen was het nog tropisch warm. Daarna was de bruiloft, in een feestgelegenheid op een heuvel boven de stad, waar het iets koeler was. Gegeten en gedanst werd er volop.

Vanuit Nederland waren alleen mijn ouders aanwezig, want in augustus hielden we nog een Hollandse bruiloft. Iets minder warm, maar daarom niet minder geslaagd.

Σήμερα συμπληρώνονται 34 χρόνια από τότε που παντρευτήκα με τη Στέλλα. Στη Θεσσαλονίκη. Μια υπέροχη μέρα που ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση. Ευτυχώς, δεν ξέραμε ακόμη ότι η Στέλλα θα πέθαινε πολύ νέα δεκαεπτά χρόνια αργότερα.

Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα, η θερμοκρασία ανέβηκε στους 38 βαθμούς. Ευτυχώς, η τελετή δεν ήταν μέχρι τις οκτώ το βράδυ, αλλά ακόμα και τότε ήταν τροπικά ζεστή. Μετά έγινε ο γάμος, σε ένα χώρο πάρτι σε έναν λόφο πάνω από την πόλη, όπου είχε λίγο πιο δροσιά. Υπήρχε άφθονο φαγητό και χορός.

Μόνο οι γονείς μου ήταν παρόντες από την Ολλανδία, γιατί είχαμε έναν ολλανδικό γάμο τον Αύγουστο. Λίγο λιγότερο ζεστό, αλλά όχι λιγότερο επιτυχημένο.

Door |2024-07-28T10:04:57+00:0028 juli, 2024|Tags: , , |0 Reacties

Huiswerk overgedaan

De proefdruk van Griekse en Cypriotische besognes kwam gisteren eindelijk binnen en hij zag er, eerlijk gezegd, niet uit. Duidelijk dat het de eerste keer was dat deze amateur een boek opmaakte. Ik heb daarom met goede moed mijn huiswerk overgedaan. Ook komt er een andere omslag. De eerste vond ik zelf erg mooi, maar de resolutie van de foto was te laag en om dat probleem nogmaals te vermijden, heb ik een neutralere omslag gemaakt.

Het wachten is nu op de tweede proefdruk. Die komt weer via de post, dus dat kan nog wel een weekje duren. Als alles in orde blijkt wordt het boek gepubliceerd. Ik twijfel of ik een bescheiden presentatie zal houden of niet. Mocht die er komen, dan wordt dat minstens in september, anders zitten mijn potentiële lezers allemaal nog in Griekenland of op Cyprus.

Door |2024-07-20T10:45:39+00:0020 juli, 2024|Tags: , , |0 Reacties

Heel vervelend

Binnenkort verschijnt mijn boek Griekse & Cypriotische besognes. Griekenland en Cyprus in het eerste kwart van de 21e eeuw. Het is een keuze uit de artikelen en columns die ik in de afgelopen jaren schreef voor het Griekenland Magazine. Anders dan bij mijn andere boeken, houd ik de uitgave geheel in eigen hand. Een experiment. Ik wil eens zien hoe dat gaat.

Er wordt altijd gezegd dat boeken in eigen beheer nooit hun weg naar de recensenten vinden. Mijn ervaring is dat als je publiceert bij een kleine uitgever die niet de mogelijkheden heeft van een Prometheus, een Bezige Bij of een Arbeiderspers, die boeken hun weg naar de meeste recensenten ook niet vinden. Een enkele uitzondering daargelaten. Mijn Griekenlandboek vindt zijn weg heus wel naar de beperkte groep echt in het land geïnteresseerde lezers, daar ben ik niet bang voor.

Om de laatste hand aan het boek te leggen wacht ik op de drukproef. Die is allang verstuurd en volgens ons topbedrijf Post.nl, dat van de befaamde nauwkeurigheid en degelijkheid, is hij ook allang bij mij bezorgd. Helaas. Ik zou haast zeggen uiteraard heb ik nog niets in de brievenbus aangetroffen en dat is gewoon heel vervelend.

Door |2024-07-18T08:26:29+00:0018 juli, 2024|Tags: , , |0 Reacties

Oud-leerling

Toen ik Stella leerde kennen had ze een museumkopie van een Griekse amfoor in huis. Ooit, jaren eerder, eens gekocht in een museumwinkel in Thessaloniki of Athene, dat wil ik kwijt zijn. Het bonnetje was in ieder geval verdwenen en dat leverde problemen op toen ze in Nederland kwam wonen en besloot dat de amfoor een plaats verdiende in onze Dordtse woonkamer.

Het is in Griekenland streng verboden originele archeologische voorwerpen zonder vergunning uit te voeren. We hadden het ding keurig ingepakt als handbagage voor in het vliegtuig. Bij de controle werd hij uiteraard gezien. De luchthavenpolitie kwam eraan te pas. De agent vroeg naar het bonnetje. ‘Ik heb dat ding zeker vijftien jaar geleden in een museumwinkel gekocht,’ legde Stella uit, maar de man geloofde haar niet.

Hij wilde hem in beslag nemen, waarop Stella zo furieus werd dat de commandant van de luchthavenpolitie werd geroepen. ‘Wat leuk dat ik u weer eens zie, mevrouw Timonidou. Wat is er aan de hand?’ Een oud-leerling van haar, die het verhaal aanhoorde, de agent fijntjes wees op het stempel onder de voet van de amfoor, waaruit bleek dat het inderdaad een kopie was, en ons vervolgens koffie aanbood in zijn kantoor.

Door |2024-07-14T10:07:48+00:0014 juli, 2024|Tags: , |0 Reacties

Verloren zoon

Grappig dat als ik mensen vertel dat ik naar Griekenland ga, ze me altijd een fijne vakantie toewensen. Griekenland, dat is voor bijna iedereen vakantie, maar je kunt er natuurlijk ook naartoe voor werk, onderzoek of familiebezoek. Dat is bij mij het geval.

Als ik in Griekenland ben verblijf ik meestal in Thessaloniki en soms ook even in Athene. Ik bezoek ook weleens een eiland, maar dan meestal eentje waar vrienden of familie wonen. Ik ben geen zonaanbidder en houd al helemaal niet van liggen bakken op een strand. Wel geniet ik in Griekenland van het eten.

Vlakbij het appartement in de Akropoleos, waar ik woon als ik in Thessaloniki ben, is een leuk familierestaurant, Konaki, waar je uitstekend en tegen zeer billijke prijzen kunt eten. In Athene eet ik meestal bij Zorbas in de Lisiou. Bij beiden word ik altijd als een soort verloren zoon ontvangen.

Foto: Anastasia Mavroyianni

Door |2024-04-06T10:08:46+00:006 april, 2024|Tags: |0 Reacties

Kluizenaar

In de zomer van 2008 was ik enkele dagen te gast in het klooster van Megista Lavra in de monnikenrepubliek Athos. Samen met een vriend, Kostas, was ik uitgenodigd door de abt, een voormalig student van hem. Vanuit het klooster maakten we wandeltochten door de omgeving. Op een van die tochten zochten we een kluizenaar op, maar die bleek afwezig. Een uitstapje naar Thessaloniki hoorden we later.

We picknickten op de avli, de binnenplaats van de kluis. De kluizenaar moet al een tijdje afwezig zijn geweest, want zijn aangrenzende moestuin stond er angstig uitgedroogd bij. In de tuin was een waterput. We gaven de gewassen grondig water en wandelden daarna met een tevreden gevoel terug naar Megista Lavra, waar vader Lazaros, de monnik die ons door de abt als oppasser was toegewezen, al klaar stond met feta en tsipouro.

Door |2024-03-19T14:52:44+00:0019 maart, 2024|Tags: , |0 Reacties
Ga naar de bovenkant