herinneringen

Illusionis diei (6)

De fiets naar de fietsenmaker gebracht voor het jaarlijkse onderhoud. Daarna de bus terug genomen. Er was een tijd dat ik een hekel had aan de bus, maar die is voorbij. Af en toe heb je een aardig praatje met een medepassagier en de halte is pal om de hoek, twee minuten van huis. Leve het gemak. Gisteravond moest ik door de regen naar huis fietsen. Ik kwam zeiknat aan. Vanmorgen was mijn broek nog vochtig.

Ik vraag me af waarvoor we reinigingsrechten betalen. De gemeente laat al het afgevallen blad van de bomen tegenwoordig op straat liggen, waardoor sommige trottoirs in een gevaarlijk gladde blubberzooi zijn veranderd. Het is geen gezicht, maar wel een extra reden om de bus te nemen.

Gekookt, want ik ken mezelf. Als ik eenmaal gezellig in de kroeg zit heb ik geen zin meer om te koken, maar iedere dag buiten de deur eten wordt op de duur iets te begrotelijk.

Vandaag houdt Sinterklaas zijn intocht. Dat betekent dat de donkere dagen voor kerst weer zijn aangebroken, met daarna die vreselijke maanden januari en februari. Negenenvijftig dagen achtereen een troosteloze maandag. Als het een schrikkeljaar is komt er zelfs nog een dag bij. Ik twijfel of ik de kunstkerstboom zal uitpakken en optuigen. Het oogt wel gezellig, maar het is ook een gedoe en op gedoe zit ik niet te wachten. Waar ik evenmin op zit te wachten zijn die vreselijke, Amerikaanse kerstliedjes, met als grootste verschrikking Jinglebells.

Toen ik kind was had je net voor kerst een paar koopavonden. De enige van het jaar. Dan nam mijn vader me mee naar de Hema, waar we een worst kochten, die ter plekke werd genuttigd. Dat vond ik geweldig. Tegenwoordig moet er van de overheid minder vet in die worsten en vind ik ze niet meer te vreten. Ik heb al heel lang geen sigaar meer opgestoken, maar tijdens deze donkere dagen verlang ik erg terug naar een warm, rokerig café.

Door Kees Klok|2025-11-15T12:10:42+00:0015 november, 2025|Tags: herinneringen, kerst, Sinterklaas|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei

FC Dordrecht heeft gisteren thuis met 0-1 verloren van Almere. Dat betekent dat ze gezakt zijn naar de tiende plaats. Ik zag de wedstrijd op televisie. Daarna zapte ik wat en kwam zo langs een van die babbelprogramma’s: Pauw & De Wit. Ik ben even blijven hangen want in het publiek zat een onwaarschijnlijk mooie, jonge vrouw. Daarna tijdig naar bed gegaan.

Er was de hele avond op televisie veel aandacht voor het overlijden van Joost Prinsen. De ene icoon na de andere valt weg. Ik ben weliswaar geen icoon, maar je vraagt je soms af ‘wanneer ben ik aan de beurt?’

Vanmorgen om kwart over zeven op en eerst een pagina geschreven aan het literair dagboek IX. Daarna ontbeten. Op 4 december 1990 was ik bij een concert van The Pogues in Vredenburg in Utrecht, maar het dagboek vermeldt niet met wie. Ik ben het vergeten, maar ik vermoed met Gerrit en Thijs. Stella was in elk geval in Düsseldorf, waar ze moest waarnemen omdat de chef was teruggeroepen naar Athene.

Door Kees Klok|2025-11-04T10:46:53+00:004 november, 2025|Tags: FC Dordrecht, herinneringen, Stella|0 Reacties

Lees meer

Verliefd en verlegen

Deze week ben ik weer flink gevorderd met deel IX uit mijn serie literaire dagboeken. Ik zit nu op ruim 55.000 woorden en in november 1990. Nog even gedisciplineerd doorwerken en dan kunnen we aan de boekproductie gaan denken. Eerst komt dan nog het herlezen, schrappen en schaven. Vervolgens komt de externe redactrice in beeld, daarna volgt nog een kritische ronde en uiteindelijk het definitieve manuscript, de drukproeven, de correctie, het wonder van de geboorte en dan de publiciteit. Ik heb een kern van vaste lezers, voor wie ik het onder meer doe, maar die mag best een beetje uitgebreid worden.

In oktober 1990 was er een reünie waarop ik een aantal oud-schoolgenoten ontmoette. Daaronder Marianne, het mooiste meisje van de klas, waar ik indertijd heel erg verliefd op was. Ik schreef gedichten voor haar, die ik haar niet durfde sturen. Gelukkig maar. Het waren slechte gedichten. Ik vind het niet erg dat ze verloren zijn gegaan.

Marianne vertelde dat ze mij wel een interessante jongen vond, vooral omdat ik bij de schoolkrant zat en soms wat provocerende stukjes in het plaatselijke suffertje schreef. Ze vond me ook een beetje arrogant, omdat ik nooit wat tegen haar zei. Ik heb maar niet gezegd dat ik doodsbang was om afgewezen te worden als ik haar zou aanspreken. Puber, verliefd en verlegen. Beroerder kan het eigenlijk niet.

Door Kees Klok|2025-10-25T11:10:45+00:0025 oktober, 2025|Tags: boeken, herinneringen|0 Reacties

Lees meer

Huwelijksreis

Het werk aan literair dagboek IX heeft een poosje stilgelegen. Tja, mijn verblijf in Thessaloniki en bij terugkomst allerlei zaken die waren blijven liggen en geregeld moesten worden, maar vandaag ben ik weer met goede moed verder gegaan en met veel plezier. We zijn in het dagboek op huwelijksreis. Die ging naar Skiathos, Skopelos en Alonissos. Ik dacht mij daar veel van te herinneren, maar er zijn nogal wat details uit mijn geheugen weggezakt.

Vandaag zitten we op Skopelos, waar we aan de haven een uitstekend visrestaurant vonden. Al lezende en tijdens het bewerken van de aantekeningen dacht ik: ‘Konden we die reis nog maar eens overdoen.’ Wat voor indrukken zouden we nu opdoen, vijfendertig jaar verder? Veel meer toerisme, vrees ik, met de aanklevende ellende van megahotels aan de stranden en hoogbouw. Zou de citroenboom achter het huis waar we logeerden en waar we vrijuit van mochten plukken er nog staan? Zou dat charmante huis zelf er nog wel staan?

De reis voert ons in de komende dagen naar Alonissos, waar we optrokken met een bevriend echtpaar. Zij lerares Frans, een collega van Stella. Ze hadden een boot waarmee we naar afgelegen strandjes voeren. Soms zagen we zeeschildpadden en een enkele keer dolfijnen. Eigenlijk ben ik geen strandmens, ik ben vooral iemand van op het water en niet erin en dan al dat zand of die kiezelstenen, maar Stella baadde graag in zee en als ik er eenmaal in lag, was het toch ook wel een beetje aangenaam. Laat ik echter niet op de zaken vooruit lopen, morgen verder met het dagboek.

Ondertussen heb ik ook nog een nieuw boekenpraatje opgenomen. Dat vind je hier.

Door Kees Klok|2025-10-07T12:14:44+00:007 oktober, 2025|Tags: Griekenland, herinneringen|0 Reacties

Lees meer

Gladiolen

Hoe die paar gladiolen in de tuin terecht zijn gekomen is me een raadsel, maar al jarenlang komen er enkele tot bloei. Ik vermoed dat Stella ze een keer heeft geplant. Dat moet dan achttien jaar of meer geleden zijn. Gisteren zag ik de eerste weer bloeien, er komen er nog een stuk of wat bij. Helaas is de vlinderstruik door een of andere ziekte getroffen. Hij bloeit wel een beetje, maar oogt nogal minnetjes. Ook de lavas, die altijd welig tiert, is aan het verbleken. De munt daarentegen groeit als nooit tevoren, evenals de klimroos.

Vijfenveertig jaar geleden kocht ik het huis waarin ik nog steeds woon, vooral vanwege de veranda. Die deed mij denken aan Nederlands-Indië, het land dat niet meer bestaat en waar ik ook nooit ben geweest, maar waarover ik veel heb gelezen en als nogal romantische jongeling veel heb gedroomd. De enige oud-kolonie van Nederland die ik uitgebreid heb bezocht was Suriname. Dat was een fantastische reis, maar niet lang daarna kwam 8 december 1982. Ik ben er nooit meer geweest en gezien mijn licht gevorderde leeftijd en afgenomen reislust, zal ik er ook wel niet meer komen. Toch denk ik nog vaak aan die verstilde ogenblikken aan de oever van de rivier, als de zon onderging op Stoelmanseiland.

Op zwoele zomeravonden zit ik graag op de veranda. Te lezen of zomaar wat te mijmeren. Een heel enkele keer steek ik daarbij weleens een klein sigaartje op. Een guilty pleasure die het leven dragelijk houdt.

Door Kees Klok|2025-07-25T08:41:12+00:0025 juli, 2025|Tags: herinneringen, reizen|0 Reacties

Lees meer

Opblaaskronen

Vandaag wordt de paus begraven en wordt in Nederland koningsdag gevierd. Je kunt dus wel spreken van een bijzondere zaterdag. De paus was ongetwijfeld iemand die het goed bedoelde wat de armen in de wereld betreft, maar toch ook het hoofd van een instituut dat staat voor veel dat de ellende in de wereld in stand houdt. Bijvoorbeeld door hoe ze daar denken over abortus, anti-conceptie en euthanasie. Een instituut dat ooit in deze vorm is ontstaan om het Romeinse staatsbestuur te ondersteunen. Handig gedaan van die keizers, alleen zijn de laatste resten van het Romeinse rijk, dat we kennen als Byzantium, al in de vijftiende eeuw verdwenen. Het westelijke deel trouwens al veel eerder.

Koningsdag wordt een dag te vroeg gevierd, vanwege de opvattingen van een religieuze minderheid over de zondagsrust. Ik ben niet tegen rekening houden met minderheden, dat hoort ook bij de democratie, iets wat die grootsmoel van de PVV nooit heeft begrepen. Wat mij betreft is die koningsdag op de 26e dus prima, maar ik ben blij dat ik hem ga missen. Lekker ver van Nederland, zodat ik niet al die in oranje gehulde clowns hoef te zien.

Er was een tijd dat Stella en ik koninginnedag weleens vierden bij vrienden in Amsterdam of Arnhem. Lang geleden, toen het nog geen uitzinnig gebeuren was. Arme koninklijke familie, die zich weer een dag onder de oranje opblaaskronen moet mengen. Geef mij desnoods dan maar een defilé voor paleis Soestdijk met kleurrijke, swingende dames uit de overzeese gebiedsdelen.

Door Kees Klok|2025-04-27T10:10:42+00:0026 april, 2025|Tags: geschiedenis, herinneringen, miniatuur|0 Reacties

Lees meer

Goede Vrijdag

Het gaf een goed gevoel om weer even in mijn oude buurt rond te lopen. Ik was onderweg naar familie, maar wat aan de vroege kant. Mooie kans om een paar herinneringen op te halen, daarom liet ik me door de taxi afzetten bij het kruispunt Lambrakis-Pafsilypou. Daar was vroeger de orfanotrofia, het meisjesweeshuis dat op een gegeven ogenblik leeg kwam te staan en werd bewoond door krakers. Die waren de eigenaar van het pand, de kerk, een doorn in het oog. Er gebeurde van alles dat God verboden had, beweerde men. Het gebouw werd verkocht aan de gemeente, die het sloopte en er een plantsoen aanlegde. De bushalte heet nog steeds Orfanotrofia. Je moet de geschiedenis in ere houden.

Het is vandaag Goede Vrijdag. Dat dienen we te weten, daarom slaat met enige regelmaat bij alle kerken en kloosters een klok. Toen de taxi langs de Agia Varvara reed galmde de zoon van God uit de luidsprekers om er nog een schepje bovenop te doen. Ik liep binnen bij banketbakker Dimitris, waar ik een praatje maakte met het meisje dat daar sinds jaar en dag bedient. Ze is ondertussen een vermoeid ogende middelbare vrouw geworden. Bakker Dimitris is een paar maanden geleden overleden, vertelde ze, nog in de kracht van zijn leven. Nieuws dat je liever niet wil horen, maar waar je niet omheen kunt.

Ik kocht op haar aanraden een tsoureki, een zoet paasbrood, voor de familie. Je kunt hier nu eenmaal niet met een chocolade paashaas aankomen.

Door Kees Klok|2025-04-18T12:24:56+00:0018 april, 2025|Tags: herinneringen, Thessaloniki|0 Reacties

Lees meer

Geweldige dag

Tijdens een jaarlijks personeelsuitje namen we afscheid van onze conrector, die ging werken bij de inspectie van het onderwijs. Dat deden we met een ludiek toneelstukje, waarin wij drie oude kolonialen speelden. Met enige moeite kon ik net in het uniformjasje van het KNIL, dat ik in 1966 bij een uitdrager had gekocht. Collega Guus had het uniform uit zijn diensttijd, hij was sergeant-hoofdverpleger, niet meer. Collega Henk, die een aantal jaren als sergeant-sportinstructeur had gediend kon helemaal niet meer in zijn uniform, maar met de nodige fantasie kwamen we een eind. We hadden in die tijd net de cabaretgroep Jong en Aanstormend Talent opgericht, waarmee we plaatselijk enige kortdurende furore maakten.

Tijdens dat zelfde uitje reden we eerst naar de Noordoostpolder, waar we ergens in het oersaaie polderlandschap kleiduiven gingen schieten. Een wedstrijd die ik glorieus won, tot verbazing van een collega gymnastiek en reserve officier bij de landmacht, die dacht iedereen even op verre achterstand te zetten. Hij wist niet dat ik vroeger op de kermis de ene prijs na de andere schoot, tot ik niet meer mee mocht doen.

Vervolgens togen we naar Kampen, naar sigarenfabriek De Olifant. We kregen een rondleiding van een meneer die het KNIL nog aan den lijve had meegemaakt en flink opgaf van het moois dat op de plantages in Deli werd verbouwd. Inderdaad, sigaren met het Deli-zandblad zijn nog altijd het lekkerst.

Oude kolonialen, schieten, sigaren en tabaksplantages. Allemaal zaken waar tegenwoordig hoofdschuddend over wordt gedaan. Het was een geweldige dag.

Door Kees Klok|2025-04-05T09:15:41+00:005 april, 2025|Tags: herinneringen, humor|0 Reacties

Lees meer

Artistiekelingen

See Sharp, de pop-rockband waarin mijn buurmeisje Minna speelt, trad op in Visser. Omdat ik met enkele vriendinnen had afgesproken eerst naar een kunstbeurs in Tilburg te gaan, kwam ik net na afloop aan. Tilburg, althans wat ik ervan heb gezien, is niet de fraaiste stad van het land, qua stadsschoon valt ze in het niet bij Dordrecht, maar ze hebben er wel een universiteit. Op de beurs zag ik een schilderij van Janette Havelska waarop ik direct de Voorstraatshaven en de Stadhuisbrug, ook wel de Lombardbrug, herkende. Er hingen meer Dordtse stadsgezichten. De kunstenares, zo bleek achteraf, woont in Dordrecht.

Ik was te laat voor de muziek, maar niet voor de nazit. Vanwege het lenteweer was het druk op het terras van Visser, maar ik vond toch snel een plek. Er was veel jong publiek. Nogal wat types die in mijn jeugd artistiekelingen werden genoemd. Ik was ruim vijftig jaar geleden ook zo’n artistiekeling. Daar kleedde je je op. In mijn geval een oude hoed en een afgedankte jas van mijn grootvader. Ik was zestien op de foto en speelde vanzelfsprekend in een band.

Er kwam een zweem van jaloezie in mij op, omdat mijn dagen als artistiekeling al heel lang voorbij zijn, maar de aanblik van al die leuke, nieuwe artistiekelingen vond ik hoopgevend. We hoeven niet direct terug naar de flowerpower, maar een nieuwe generatie die zich verzet tegen de narcisten en schurken die het in de wereld voor het zeggen hebben zou mij zeer welkom zijn.

Door Kees Klok|2025-03-24T11:21:51+00:0024 maart, 2025|Tags: herinneringen, Janette Havelska, See Sharp, Visser's Poffertjes|0 Reacties

Lees meer

Museumstuk

Hij is inmiddels rijp voor het Openluchtmuseum, de bakelieten telefoon met draaischijf. Toen de foto werd genomen, in 1975, woonde ik in een huisje in de Marcellus Schampersstraat. Een gezellig krot uit 1882 dat alweer jaren geleden is afgebroken en vervangen door sfeerloze nieuwbouw. Ik woonde er met mijn eerste vrouw, Annemarie, die vermoedelijk de foto heeft genomen. Het huwelijk hield niet lang stand, maar na de scheiding volgde een levenslange vriendschap.

Na Annemarie volgde Marion, die het lekkende dak repareerde. Zij had geen last van hoogtevrees en stapte onvervaard met de kitspuit door de dakgoot. Ondertussen schreef ik, tussen het voorbereiden van lessen en het eindeloos corrigeren van schoolschriften door, gedichten. Toen het gerucht ging dat de gemeente de buurt zou gaan ‘saneren’, verkocht ik het huisje met een flinke winst en verhuisden we naar een flat met uitzicht op de Grote Markt, het lelijkste plein van West-Europa, en een nog steeds bestaand, triest bewijs van de minachting die stadsontwikkelaars in de jaren zestig voor de geschiedenis van Dordrecht hadden. De telefoon verhuisde mee.

Na een paar jaar deed zich onverwacht de gelegenheid voor het huis te kopen waarin ik nog steeds woon. Kort na de verhuizing vertrok Marion met een vriendin naar Portugal en scheidden zich onze wegen. Ook met haar bleef ik bevriend, tot de dood haar op jonge leeftijd kwam halen. De telefoon was mee verhuisd, maar werd vervangen door een modieus exemplaar met druktoetsen. Hij moet nog ergens in een doos met oude rommel liggen.

Door Kees Klok|2025-03-22T09:43:35+00:0022 maart, 2025|Tags: herinneringen, miniatuur|0 Reacties

Lees meer