kroegcollege

De afgelopen twee dagen heb ik hard gewerkt aan de voorbereiding van mijn ‘invalkroegcollege’ van donderdag 6 maart. Ik heb een en ander nu wel op een rij en wat de tijd betreft (ongeveer drie kwartier als ik niet te veel zijstraten bewandel) zit ik ook wel goed. Dat betekent dat ik de komende dagen lekker door kan werken aan de 18e eeuw. Er komen wel twee stadswandelingen tussendoor, maar dat is werk dat ik met plezier doe en urenlang achter het bureau lezen is niet erg bevorderlijk voor mijn rug.

Ik bemerk bij mezelf iets merkwaardigs. Als ik iemand moet bellen, stel ik dat steeds maar uit. Niet zoiets als telefoonangst, maar op de een of andere manier heb ik steeds minder zin in opbellen. Waar dat vandaan komt? Geen idee. ‘Het gaat wel weer over voor je een meisje bent,’ zei mijn moeder vaak, als ik mijn knie had geschaafd of iets dergelijks. Dat zal met deze eigenaardigheid ook wel het geval zijn.

Tussen de bedrijven door heb ik de proefdruk van mijn boek Nazomer gecorrigeerd. Een nieuwe is onderweg, want ik wil voor de zekerheid nog een correctieronde doen. Ik denk aan een presentatie eind mei. Bij enkele vorige presentaties zorgde Ilona Snip (Thisgirlslife) voor de muzikale omlijsting. Ilona is een van de meest getalenteerde zangeressen die ik ken. Ik bewonder haar muziek. Helaas gaat zij weg uit Dordrecht om zich in Spanje te vestigen. Hoewel ik haar dat nieuwe avontuur, dat nieuwe leven, gun, spijt haar vertrek mij zeer. Ik troost me enigszins met de gedachte dat veel Dordtenaren die naar elders trekken op den duur, soms snel, soms na vele jaren, weer terugkomen op het Eiland van Dordrecht. Ik heb er in mijn vriendenkring nogal wat voorbeelden van.

In een week tijd heb ik tweemaal een visschotel laten verkolen in de oven. Hoe dat kon? Net als met dat opbellen: geen idee. Ik stel de tijd in op mijn telefoon. Misschien moet ik er de volgende keer mijn leesbril bij opzetten. Ik had een kookwekker in de vorm van een kip, maar die heb ik ooit in een pan soep laten vallen, zodat die kip is verdronken. Als je zoiets opschrijft in een verhaal zegt je redacteur dat het te onwaarschijnlijk is. Misschien dat ik daarom Nazomer geheel in eigen hand houd.