geschiedenis

Zonnig

In maart 2007 moesten we naar een feest in Friesland. Op de terugweg naar Dordrecht besloten Stella en ik tot een kleine pelgrimage naar Greonterp, waar ooit Gerard Reve woonde in huize Het Gras.

Greonterp ligt aan het einde van de wereld, letterlijk op een terp. Tegenover de voormalige Reve-residentie staat een kapel. Een van de schaarse bewoners van de terp zag ons en bood bereidwillig aan een foto te maken.

We staan er zonnig op en kijken vol optimisme de toekomst in. Dat duurde tot tweede kerstdag van hetzelfde jaar, toen Stella overleed.

Door |2024-04-08T10:26:04+00:008 april, 2024|Tags: |0 Reacties

Spartaans

In de jaren negentig werkte Stella een aantal jaren op het Griekse consulaat in Düsseldorf. In die tijd hadden we een weekendhuwelijk. Of ik reisde met de trein naar Duitsland of Stella kwam met de auto naar Dordrecht. Het reizen per trein ging toen gemakkelijker dan nu. Je stapte in Dordrecht op de intercity naar Keulen en hoefde onderweg maar eenmaal over te stappen. Tegenwoordig moet je vaker overstappen, want treinreizen moet worden gestimuleerd vinden we in Nederland. Om dat te bevorderen zijn ook de meeste stationsrestauraties afgeschaft. Stella verdiende als diplomaat aanzienlijk meer dan ik met mijn schamele lerarentractement. Vandaar die auto.

We huurden een appartement aan de Kennedydamm. Op stand en slechts tien minuten lopen van de charmante Alltstadt. Op de bovenste verdieping van een gebouw uit de jaren dertig. Een Spartaanse tijd. Er zat geen lift in. Ik droom nog weleens van het sjouwen met de boodschappen.

Door |2024-03-24T10:36:29+00:0024 maart, 2024|Tags: |0 Reacties

Kluizenaar

In de zomer van 2008 was ik enkele dagen te gast in het klooster van Megista Lavra in de monnikenrepubliek Athos. Samen met een vriend, Kostas, was ik uitgenodigd door de abt, een voormalig student van hem. Vanuit het klooster maakten we wandeltochten door de omgeving. Op een van die tochten zochten we een kluizenaar op, maar die bleek afwezig. Een uitstapje naar Thessaloniki hoorden we later.

We picknickten op de avli, de binnenplaats van de kluis. De kluizenaar moet al een tijdje afwezig zijn geweest, want zijn aangrenzende moestuin stond er angstig uitgedroogd bij. In de tuin was een waterput. We gaven de gewassen grondig water en wandelden daarna met een tevreden gevoel terug naar Megista Lavra, waar vader Lazaros, de monnik die ons door de abt als oppasser was toegewezen, al klaar stond met feta en tsipouro.

Door |2024-03-19T14:52:44+00:0019 maart, 2024|Tags: , |0 Reacties

De schone letteren

Eind 1978 werd mijn verhalenbundel Centre Ville gepresenteerd in de Statenzaal in het Hof. Een uitgave van de Culturele Raad Dordrecht in de zogenaamde Dordtreeks. Een zeer bescheiden boekje met een fraaie omslag, ontworpen door kunstenaar Bas Damme.

De presentatie werd zo druk bezocht, dat er niet voor iedereen plaats was. Niet vanwege mijn populariteit als debuterend schrijver, maar omdat het Willem Breuker Collectief de muzikale begeleiding deed.

Jarenlang sierde het titelverhaal een placemat van het gelijknamige café-restaurant hoek Visbrug-Voorstraat. Daar werd op 28 juli 1891 mijn grootvader Cornelis Bekker geboren. Mijn overgrootvader had er tot 1900 een koffiehuis, dat hij in dat jaar overdeed aan zijn zus en zwager. Zelf begon hij toen een café op de hoek van de Nieuwbrug en de Wijnstraat. Daar was hij tot 1946 actief. Jaren later kreeg de zaak bekendheid onder de naam Lord Lister. Nu is er een goudsmid gevestigd.

Foto: Marion Vomberg

Door |2024-03-15T13:18:00+00:0015 maart, 2024|Tags: , , |0 Reacties

Llandudno

This picture must have been taken in 1963 on one of our family visits to England. I remember we took a boat from Liverpool to Llandudno in Wales. We are gathered on the Great Orme looking down at Llandudno pier which is partly visible. The picture shows my mum and dad, as well as my auntie Ann (my mother’s sister) my little sister, my three English cousins and myself. I believe uncle Harold took the photograph as he’s not in the picture. Of all these people only my cousin Brian, my sister and myself are still alive.

Door |2024-03-04T16:01:32+00:004 maart, 2024|Tags: |0 Reacties

Stadse stof

De eerste keer bezocht ik Lissabon in gezelschap van mijn goede vriend Gerrit de Wolf, de tweede keer met mijn vrouw Stella. Beiden zijn inmiddels overleden, wat foto’s uit die tijd een weemoedige lading geeft. Enkele malen vloog ik er alleen naartoe. Ik was vanaf het eerste ogenblik verliefd op Lissabon.

De laatste keer was ik met een bevriend Grieks echtpaar. Zij leven gelukkig nog. Bij elk bezoek waren er enkele vaste ankerplaatsen, zoals Nicola op het Rossio, Martinho d’ Arcada aan het grote plein bij de Taag en A Brasilièra op het Chiado. Hotel Borges in de Rua Garrett, vlakbij het Chiado is altijd mijn verblijfplaats als ik in Lissabon ben.

Soms ontkom je niet aan de vele schoenpoetsers die langs de terrassen zwerven. Op een ochtend bij Nicola heb ik mijn schoenen ook maar eens laten poetsen. Er zat nogal wat stadse stof op en je gunt zo’n man zijn verdiensten, ook al voelde het een beetje ongemakkelijk.

Door |2024-02-29T14:36:00+00:0029 februari, 2024|Tags: , |0 Reacties

Schaker

Het gebeurt nog weleens dat ik door een bekende, inmiddels gepensioneerde, Dordtse journalist word aangeduid als schaker. Het klopt, ik heb in mijn jonge jaren gespeeld bij Schaakclub Dordrecht, destijds in de landbouwschool aan de Oranjelaan. Later ging ik spelen bij Groothoofd, in een lokaal aan het Steegoversloot, en tenslotte heb ik een tijdje meegedaan bij De Willige Dame, toen die schaakte in Visser aan de Groenmarkt.

In mijn tijd als bestuurslid van de stichting Bobby Kinghe deden we mee aan het plaatselijke teamschaak. Viertallen die namens een organisatie of bedrijf een competitie speelden. Bij Bobby Kinghe zat Kees Buddingh’ aan het eerste bord, Gerrit de Wolf aan het tweede en Han van Gorkom aan het derde. Ik was de vulling voor het vierde bord.

Soms won ik weleens, maar een groot schaker ben ik nooit geworden. Het was leuk, maar geen roeping. De geschiedenis en de schone letteren waren van meer belang. Toen De Willige Dame van Visser verhuisde naar de Trinitatiskapel ben ik ermee gestopt. Een paar keer werd ik gevraagd om weer mee te doen, maar schaken zonder er een sigaartje bij te mogen roken, nee, dank u, ik houd het liever bij de aangename herinneringen.

Door |2024-02-25T10:53:55+00:0025 februari, 2024|Tags: , , |0 Reacties
Ga naar de bovenkant