Uncategorized

Het is door de jaren heen uitgegroeid tot een leuke traditie: een ontmoeting met oprichter van het Poëziecentrum Nederland, Wim van Til en zijn echtgenote Meja, in Thessaloniki. Dit keer zagen we elkaar in een van mijn favoriete restaurants, Konaki, om de hoek bij mijn pied-à-terre. Na een regenachtige woensdag was het weer opgeknapt en genoten we van een mooie, milde nazomerdag en een uitstekende maaltijd. Volgend jaar hopelijk weer!

Over the years it has become a nice tradition, a meeting with founder of the Poetry Centre Netherlands, Wim van Til and his wife Meja, in Thessaloniki. This time we met in one of my favourite restaurants, Konaki, around the corner from my pied-à-terre. After a rainy Wednesday the weather had improved and we enjoyed a beautiful, mild late summer day and an excellent meal. Hopefully next year again!

Het is mooi nazomerweer in Thessaloniki. Omdat de familieleden die ik gisteren dacht te bezoeken of covid hebben (naar het zich laat aanzien in milde vorm) of verblijven in een dorp in de buurt van Drama, nogal een eind uit de buurt, had ik een rustige zondag. Dankzij het internet, vanwege de ‘sociale’ media soms een bron van ellende, maar ook voorzien van veel goede kanten, heb ik ’s morgens, zoals iedere zondag, geluisterd naar OVT van de VPRO. Alleen een uur later dan normaal, vanwege het tijdsverschil.

Na de uitzending schreef ik Brief 58 voor het nieuwe en waarschijnlijk laatste brievenboek aan Stella, waarvoor ik nog een titel moet bedenken. Hij staat inmiddels op mijn weblog. Dat doe ik niet met alle brieven, maar soms dus wel. Een voorproefje voor het boek. Nog twee Brieven en dan zit de eerste versie in de computer. Dan volgt de kritische lezing van het manuscript, eerst door mezelf, daarna door een externe redactrice en dan begint het proces om er een boek van te maken. Het duurt dus nog wel een jaar of wat voordat het resultaat er is. Ondertussen kan mijn trouwe lezerspubliek zich vermaken met Griekse en Cypriotische besognes, dat op 7 november wordt gepresenteerd, maar hier al te bestellen is en wie wil dat eigenlijk niet?

Aan het eind van de middag wandelde ik in de richting van de benedenstad. Ongeveer halverwege, in de Apostolou Pavlou, bevindt zich het fraaie Jugendstil-kafeneion Prigipos, schuin tegenover het geboortehuis van Mustafa Kemal. Daar dronk ik op het terras twee karafjes tsipouro, terwijl ik me vermaakte met het observeren van de busladingen Turkse toeristen die dat geboortehuis, nu museum, kwamen bezoeken. Het meisje dat bediende had een hartverwarmend vrolijke glimlach. Terug nam ik een taxi, want tegen de helling teruglopen zag ik na die tsipouro niet zitten. Zonder trouwens ook niet, want het laatste stuk, door de Theotokopoulou, is erg stijl en ik ben geen onbedorven jongeling meer.

’s Avonds at ik waar ik het liefste eet als ik in Thessaloniki ben. In Konaki. Naast de deur, fijne mensen, goed eten voor een schappelijke prijs en altijd mooie muziek (rebetica). Ik prijs het restaurant aan in mijn laatste column, na 22 jaar trouwe dienst, in het herfstnummer van het Griekenland Magazine. Die column staat ook in Griekse en Cypriotische besognes. Dochter Rania van eigenaar Dimitris maakte op mijn verzoek een foto van de oude dichter aan de dis.

Gisteren nam ik een taxi van mijn pied-à-terre naar de benedenstad omdat ik te lui was om twintig minuten een steile helling af te lopen. Nu ja te lui, mijn kuiten zijn dat nog niet gewend en ik heb al genoeg aan mijn hernia, dus we doen een beetje luxe. Ik nam op de terugweg ook een taxi. In totaal betaalde ik tien euro, inclusief fooi, want het waren vriendelijke chauffeurs.

In de benedenstad dronk ik een cappuccino en een tsipouro met mezedes (hapjes). Dat kostte me tien euro. Vervolgens at ik in mijn buurtrestaurant bakalao (vis in een jasje van deeg gebakken), een hete peper, gebakken aardappels, een salade met kool, wortelen en olijven. Ik spoelde alles weg met een halve liter rode wijn. Alles bij elkaar, inclusief fooi: vijftien euro.

Al met al kostte de dag mij vijfendertig euro. Dat is minder dan een rondje aan de stamtafel van mijn Dordtse kroeg, die, althans voor Nederlandse begrippen, toch ook milde prijzen hanteert. Ik heb het idee dat ik hier min of meer slapende rijk word. Een beetje zelfbedrog is gezond voor de geest, denk ik altijd maar.