Uncategorized

Artistiekelingen

See Sharp, de pop-rockband waarin mijn buurmeisje Minna speelt, trad op in Visser. Omdat ik met enkele vriendinnen had afgesproken eerst naar een kunstbeurs in Tilburg te gaan, kwam ik net na afloop aan. Tilburg, althans wat ik ervan heb gezien, is niet de fraaiste stad van het land, qua stadsschoon valt ze in het niet bij Dordrecht, maar ze hebben er wel een universiteit. Op de beurs zag ik een schilderij van Janette Havelska waarop ik direct de Voorstraatshaven en de Stadhuisbrug, ook wel de Lombardbrug, herkende. Er hingen meer Dordtse stadsgezichten. De kunstenares, zo bleek achteraf, woont in Dordrecht.

Ik was te laat voor de muziek, maar niet voor de nazit. Vanwege het lenteweer was het druk op het terras van Visser, maar ik vond toch snel een plek. Er was veel jong publiek. Nogal wat types die in mijn jeugd artistiekelingen werden genoemd. Ik was ruim vijftig jaar geleden ook zo’n artistiekeling. Daar kleedde je je op. In mijn geval een oude hoed en een afgedankte jas van mijn grootvader. Ik was zestien op de foto en speelde vanzelfsprekend in een band.

Er kwam een zweem van jaloezie in mij op, omdat mijn dagen als artistiekeling al heel lang voorbij zijn, maar de aanblik van al die leuke, nieuwe artistiekelingen vond ik hoopgevend. We hoeven niet direct terug naar de flowerpower, maar een nieuwe generatie die zich verzet tegen de narcisten en schurken die het in de wereld voor het zeggen hebben zou mij zeer welkom zijn.

Door Kees Klok|2025-03-24T11:21:51+00:0024 maart, 2025|Tags: herinneringen, Janette Havelska, See Sharp, Visser's Poffertjes|0 Reacties

Lees meer

Alma mater

Ik was weer even bij mijn alma mater. In de Faculty Club in het Utrechtse academiegebouw volgde ik twee lezingen. De ene ging over de restauratie van de Domtoren, die er inmiddels weer in volle glorie bij staat, de andere over nalaten aan de wetenschap. Dat leek droge kost, maar de kandidaat-notaris maakte er een boeiend en vooral informatief verhaal van.

Jaargenoten zag ik niet, maar verkeren in een gezelschap waarvan iedereen op een of ander tijdstip aan dezelfde universiteit in een of andere discipline is afgestudeerd, schept direct een bijzondere sfeer van verbondenheid. Al heel snel raakte ik na afloop met verschillende andere alumni in geanimeerd gesprek. Als ik in Utrecht zou wonen, zou ik beslist lid worden van de Faculty Club, maar ik reis niet graag in de avonduren met de trein, ook al spoor ik meestal eersteklas. Die trekt soms lugubere types aan. Gisteren weer een opgefokt figuur dat in een mobiel schreeuwde en keer op keer driftig door het gangpad stapte. Ik ben op een gegeven ogenblik van wagon gewisseld. Ik was niet de enige. Een conducteur was nergens te zien, die kwam pas controleren toen de trein over de spoorbrug naar Dordrecht reed, drie minuten van het eindstation.

Ik vind het academiegebouw een toonbeeld van schoonheid. Jammer dat mijn droom van een Universiteit Dordrecht vermoedelijk nooit zal uitkomen. Het moet geen kopie zijn, maar een academiegebouw in neorenaissancestijl, bij voorkeur op het grotendeels mislukte Statenplein, zou de stad goed doen. In materieel en geestelijk opzicht.

Door Kees Klok|2025-03-14T09:54:47+00:0014 maart, 2025|Tags: Universiteit Dordrecht, Universiteit Utrecht|0 Reacties

Lees meer

Zomertijd

De stad is bij een zonnetje en milde temperaturen ineens een stuk levendiger en gezelliger dan normaal. Jammer van de ‘wintertijd’, zodat de avonden nog iets te kort zijn, maar ik heb begrepen dat we eind maart weer van die onzin af zijn. Laten we vooral vasthouden aan de zomertijd. Bij mij in de keuken is het het hele jaar zomertijd want ik ben te lui om die klok te verzetten. Ik heb daar gisteren weer een broodje gebakken. Ik bak al jaren mijn eigen brood, dat heb ik overgenomen van Stella. In tegenstelling tot de twee recente visschotels heb ik nog nooit een brood laten verbranden.

Het kroegcollege, gisteravond, ging goed. Een bijna volle zaal, ondanks dat het oorspronkelijke college van Marlisa den Hartog uitgesteld moest worden wegens ziekte. Omdat enkele vaste bezoekers verhinderd waren, heb ik het opgenomen. Dat is visueel uitgedraaid op een ramp, maar ondanks mijn verblijf in de schaduwen was ik goed te horen. Ik ga op zoek naar een filmlamp. Inmiddels staat de opname op mijn Youtubekanaal.

Op weg naar het kroegcollege heb ik Verlicht en vilein. Een biografie van achttiende-eeuws Nederland van Marleen de Vries opgehaald. Ik had het een paar dagen geleden besteld bij Vos & Van der Leer. Het woord vooraf en de inleiding zijn al veelbelovend, maar eerst moet ik De wentelende eeuw van Niek van Sas uitlezen en dan ligt er ook nog Reuring en rebellie. Dordrecht in de patriottentijd 1780-1795. Alles op zijn tijd zullen we maar zeggen.

Door Kees Klok|2025-03-07T15:25:13+00:007 maart, 2025|Tags: boeken, geschiedenis, kroegcollege|0 Reacties

Lees meer

Mengelwerk

De afgelopen twee dagen heb ik hard gewerkt aan de voorbereiding van mijn ‘invalkroegcollege’ van donderdag 6 maart. Ik heb een en ander nu wel op een rij en wat de tijd betreft (ongeveer drie kwartier als ik niet te veel zijstraten bewandel) zit ik ook wel goed. Dat betekent dat ik de komende dagen lekker door kan werken aan de 18e eeuw. Er komen wel twee stadswandelingen tussendoor, maar dat is werk dat ik met plezier doe en urenlang achter het bureau lezen is niet erg bevorderlijk voor mijn rug.

Ik bemerk bij mezelf iets merkwaardigs. Als ik iemand moet bellen, stel ik dat steeds maar uit. Niet zoiets als telefoonangst, maar op de een of andere manier heb ik steeds minder zin in opbellen. Waar dat vandaan komt? Geen idee. ‘Het gaat wel weer over voor je een meisje bent,’ zei mijn moeder vaak, als ik mijn knie had geschaafd of iets dergelijks. Dat zal met deze eigenaardigheid ook wel het geval zijn.

Tussen de bedrijven door heb ik de proefdruk van mijn boek Nazomer gecorrigeerd. Een nieuwe is onderweg, want ik wil voor de zekerheid nog een correctieronde doen. Ik denk aan een presentatie eind mei. Bij enkele vorige presentaties zorgde Ilona Snip (Thisgirlslife) voor de muzikale omlijsting. Ilona is een van de meest getalenteerde zangeressen die ik ken. Ik bewonder haar muziek. Helaas gaat zij weg uit Dordrecht om zich in Spanje te vestigen. Hoewel ik haar dat nieuwe avontuur, dat nieuwe leven, gun, spijt haar vertrek mij zeer. Ik troost me enigszins met de gedachte dat veel Dordtenaren die naar elders trekken op den duur, soms snel, soms na vele jaren, weer terugkomen op het Eiland van Dordrecht. Ik heb er in mijn vriendenkring nogal wat voorbeelden van.

In een week tijd heb ik tweemaal een visschotel laten verkolen in de oven. Hoe dat kon? Net als met dat opbellen: geen idee. Ik stel de tijd in op mijn telefoon. Misschien moet ik er de volgende keer mijn leesbril bij opzetten. Ik had een kookwekker in de vorm van een kip, maar die heb ik ooit in een pan soep laten vallen, zodat die kip is verdronken. Als je zoiets opschrijft in een verhaal zegt je redacteur dat het te onwaarschijnlijk is. Misschien dat ik daarom Nazomer geheel in eigen hand houd.

Door Kees Klok|2025-03-03T15:36:31+00:003 maart, 2025|Tags: boekpresentatie, kroegcollege, Thisgirlslife|0 Reacties

Lees meer

Indrukwekkend kroegcollege

Gisteravond hadden we een indrukwekkend kroegcollege in Visser, gegeven door Linda Wouters, auteur van het boek Talent op Drift. Dat gaat over het leven van musicus, componist en jurist David Rodriguez, geboren als Texaan en overleden als Dordtenaar. Een boek dat ik iedereen die belang stelt in muziekgeschiedenis en in menselijke tragiek kan aanbevelen. Het bijzondere van het college was dat ook een aantal van Davids prachtige liederen ten gehore werd gebracht, waaronder dit.

Het volgende kroegcollege, op 6 maart, zal worden gegeven door dr. Marlisa den Hartog, die zal spreken over haar boek Sex in de Renaissance. Op 3 april sluiten we de reeks van dit seizoen af met een college door drs. Guus de Landtsheer over Otto Normalverbraucher, een modale, Duitse familie in de roerige twintigste eeuw.

Door Kees Klok|2025-02-07T10:32:31+00:007 februari, 2025|Tags: David Rodriguez, Linda Wouters, muziek|0 Reacties

Lees meer

Afscheid

Dit vrolijke meisje, op de arm van haar oma tijdens het familieweekend van onze clan in 2015, is inmiddels elf. Ze hield gisteren een indrukwekkende toespraak bij de crematie van haar overgrootmoeder, die op 97 jarige leeftijd overleed. De laatste van de generatie van onze ouders die is heengegaan. We kwamen daarvoor bijeen in Assen, want mijn tante, sinds 1980 weduwe van de jongste broer van mijn moeder, woonde de laatste decennia van haar leven in het noorden des lands. Daar was ze dichter bij dochter en kleindochters en bij haar Friese familie.

Tante was afkomstig uit Franeker. Ik herinner me dat ik bruidsjonker was bij haar huwelijk in 1955. Tijdens de uitvaart werd de trouwfoto getoond, waarop ik sta als vierjarig ventje. Veel is er sinds die tijd niet veranderd, want ik ben nog steeds een van de kleinsten in de familie. Acht jaar na mij werd mijn neef en naamgenoot Kees geboren. Hoewel hij inmiddels twee koppen boven mij uitsteekt is hij nog steeds ‘kleine Kees’ en ben ik ‘grote Kees’.

We zijn een hechte familie, maar we zijn jammer genoeg nogal verspreid over Europa geraakt. We hebben clanleden in Engeland, Zweden, Ierland en Hongarije. In Nederland vind je ons van Roden tot Vlissingen, met natuurlijk Dordrecht als de kern van alle dingen. Daar hebben we in augustus onze jaarlijkse familiedag. De begrafenis was in kleine kring, maar het was goed een deel van de familie weer te zien, ook al was de aanleiding een verdrietige. Na de plechtigheid waren er een borrel en een diner om het leven van tante te vieren. Daarna wachtte nog een lange treinreis naar huis. Wonderlijk genoeg zonder veel vertraging.

Door Kees Klok|2025-02-01T12:00:06+00:001 februari, 2025|Tags: familiegeschiedenis|0 Reacties

Lees meer

Nieuwjaarsborrels

Nu de feestdagen voorbij zijn, breekt het seizoen van de nieuwjaarsborrels aan. Ik ben daar wel een liefhebber van, al vraag ik me af of 2025 een jaar is om groots in te luiden. Ik bedoel, de vooruitzichten zijn op allerlei gebieden weinig hoopgevend. Ik probeer mij als historicus altijd zo ver mogelijk van uitspraken over de toekomst te houden, maar daar helemaal niet aan denken gaat ook weer niet.

Die nieuwjaarsborrels hebben voor mij een beetje het karakter van dansen op de rand van een vulkaan, maar ook van een reünie. Je schudt weer allerlei oude bekenden de hand al denk ik daarbij soms ook: ga jij of ik het einde van dit jaar wel halen? Een gedachte die ik direct weer wegdruk, maar ja, als je op licht gevorderde leeftijd bent weet je dat het grootste gedeelte van de aardse rit erop zit. Je weet alleen niet wanneer het laatste verkeerslicht op rood gaat. Gelukkig maar. Op de radio wordt reclame gemaakt voor een of andere scan waaruit je kunt afleiden wat je allemaal voor gezondheidsellende te wachten kan staan. Dat wil geen weldenkend mens toch van tevoren weten?

Vanmorgen bracht de post een brief van de staatsloterij. Als ik een abonnement neem, krijg ik een oudejaarslot cadeau. Mosterd na de maaltijd dus, maar de mevrouw die de post bezorgde was bijzonder vriendelijk, dus dit keer maar eens even niet mopperen op Post en L.

Door Kees Klok|2025-01-04T13:36:54+00:004 januari, 2025|0 Reacties

Lees meer

Beetje lullig

Zou het ongehoord deprimerende weer van vandaag symbool zijn voor wat ons in 2025 te wachten staat? Terwijl de regen op het lichtluik van onze werkkamer klettert en de storm rond het huis giert, ben ik geneigd te denken van wel. Wat een deceptie na de feestdagen, die ik op zeer plezierige wijze met vrienden en familie heb doorgebracht.

Ik ben de hele dag de deur niet uit geweest omdat ik geen aanvechting had in dit weer op zoek te gaan naar welk horeca etablissement vandaag wel open is. Gelukkig heb ik nog stapels boeken om te lezen en genoeg andere dingen te doen. Een nieuw praatje opnemen, bijvoorbeeld, dat inmiddels op mijn Youtube-kanaal is verschenen.

Een paar dagen geleden stuurde de Griekse belastingdienst mij een e-mail om me prettige feestdagen en een goed 2025 te wensen. Op de laatste dag van het jaar rolden twee voorlopige aanslagen over 2025 van de Nederlandse belastingdienst mijn inbox in. Jawel, die aanslagen werden verwacht, meestal komen ze binnen als januari een paar dagen oud is. Dat het op de laatste dag van het jaar is, nu ja, het zij zo, maar gezien de dagtekening van 31 januari hadden ze die mails best op een minder lullig ogenblik kunnen versturen.

Hoe dan ook. Ik wens iedereen het beste voor 2025. Hopenlijk kunnen we op 31 december aanstaande zeggen dat het ondanks alle sombere vooruitzichten nog is meegevallen. Dan komen de voorlopige aanslagen misschien ook weer op een iets sympathieker moment.

Foto: Jasmijn Wapperom

Door Kees Klok|2025-01-01T18:23:05+00:001 januari, 2025|Tags: feestdagen|0 Reacties

Lees meer

Negen en vijftig maandagen

Gisteren het laatste Boekenpraatje van het jaar 2024 opgenomen en op mijn Youtubekanaal gezet. Ik was uitgenodigd om ’s avonds bij vrienden in Dubbeldam te eten. Lang getwijfeld of ik op de fiets zou gaan of de bus zou nemen en een taxi terug, want buslijn 2 houdt er om zeven uur ’s avonds mee op. Dan moet je maar zien hoe je in het centrum van Dordrecht komt.

Het werd de fiets. Het eten was heerlijk, de avond ontzettend gezellig, maar de rit terug vanwege de mist en de lage temperatuur (2 graden) nogal ijzig. Soms betreur ik dat ik de auto de deur uit heb gedaan, maar ja, dan kun je weer niet drinken.

Vandaag heb ik de laatste stadswandeling van dit jaar. Het is nog steeds nevelig, dus windstil. Het is een Engelstalige wandeling. Ik heb er zin in, maar de voorspelde motregen moet nog maar even wegblijven. We hebben genoeg goor weer gehad in december. Nu op naar januari en februari. Misschien wel de vreselijkste maanden van het jaar. Negen en vijftig maandagen achter elkaar en zonder kerstverlichting.

Foto: Marieke van Leeuwen

Door Kees Klok|2025-01-01T18:25:18+00:0028 december, 2024|Tags: culinair, Dordrecht|0 Reacties

Lees meer

Peanuts

De donkere dagen voor kerst, of tegenwoordig vooral de gore regendagen voor kerst: ik ben ze helemaal zat. Gelukkig heb ik een waterdichte jas, een zonnig humeur en een open haard. Gisteren is de schoorsteenveger geweest, dus die haard kan weer volop aan. Voor de activisten die bij een open haard vlekken in de nek krijgen: ik stook paraffineblokken die niet of nauwelijks vervuiling opleveren, want ik ben te lui om hout te hakken.

Ik heb dit jaar geen boom opgetuigd. Ik had er de energie niet voor, maar we branden wel extra kaarsen. Dat schijnt ook al slecht te zijn, net als drank, roken en foute grapjes over vrouwen. Het zal wel, het is tenslotte peanuts vergeleken met wat er voor verschrikkelijks in de wereld gebeurt. Ik vind het allemaal heel erg, maar ik kan er weinig aan veranderen, daarom trek ik me tevreden terug in de achttiende eeuw. Een geweldige tijd, tenminste, als je vermogend was en kerngezond.

Van de Boven Ons Gestelde Autoriteiten moeten we een noodpakket in huis halen. Je weet maar nooit of de dijk doorbreekt, of Putin op de knop drukt of dat Israel Den Haag binnenvalt om de opgepakte Netanyahu van het Strafhof te bevrijden. Zelf dacht ik eigenlijk meer aan een kerstpakket.

Door Kees Klok|2024-12-24T11:51:36+00:0024 december, 2024|Tags: feestdagen, geschiedenis|0 Reacties

Lees meer