Dordrecht

Ik ben geboren en opgegroeid in de negentiende eeuwse schil. Geboren op de Vrieseweg, boven de poort naar de Blekershof en na een paar jaar verhuisd naar de kosterswoning van de Remonstrantse kerk aan de Cornelis de Wittstraat. Toen ik het ouderlijk huis uitging, in 1974, betrok ik een huisje in de Marcellus Schampersstraat en vierenveertig jaar geleden kocht ik het pand waar ik nu woon, in de Transvaalbuurt, maar tussendoor, van 1977 tot 1980 heb ik heel even op de Waag gewoond, met uitzicht op het lelijkste plein van West-Europa, de Grote Markt.

Hoewel het gebouw er van buiten niet uitzag (en uitziet) vonden mijn toenmalige vriendin en ik het best een aardig flatje. Een ruime keuken, drie kamers en een toilet apart van de badkamer, zodat je ’s morgens niet in de geuren van je partner je tanden hoefde te poetsen. De badkamer was voorzien van een lavet, een betonnen bak op ongeveer een meter hoogte van de grond, waar je in moest klimmen om te kunnen douchen. Bepaald onhandig als je lekker samen een stortbad wilde nemen, maar ideaal voor de amateurfotograaf die ik toen was. De badkamer had geen ramen, je legde een plank over het lavet en je kon naar hartelust afdrukken in je doka.

Die doka was een van de dingen die ik miste, toen ik in 1980 mijn huidige woning kocht en natuurlijk de aanwezigheid van Visser, de stamkroeg, om de hoek. Het zelf foto’s afdrukken heb ik toen snel opgegeven. De stamkroeg ben ik tot op de dag van vandaag trouw.

In het Wantijpark in Dordrecht, ik denk in 1980, tijdens muziekfestival Zomertuin de voorloper van Wantijpop. Op de voorgrond van links naar rechts mijn neef Geoffrey, mijn studiegenoot en vriend Peter en mijn toenmalige vriendin Marion. Alle drie jonger dan ik. Vierenveertig jaar later ben ik de enige van hen die nog in leven is. Op weg naar het ouder worden raak je steeds meer mensen kwijt. Het is volkomen natuurlijk, maar het blijft moeilijk te accepteren. ‘Het leven gaat door,’ hoor je dan. Dat is zo. ‘Big deal,’ zou Stella zeggen.

Στο Wantijpark στο Ντόρντρεχτ, νομίζω το 1980, κατά τη διάρκεια του μουσικό φεστιβάλ Zomertuin, του προκατόχου του Wantijpop. Σε πρώτο πλάνο, από αριστερά προς τα δεξιά, ο ξάδερφός μου ο Geoffrey, o συμφοιτητής και φίλος μου Peter και η κοπέλα μου τότε η Marion. Και οι τρεις μικρότεροι από εμένα. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, είμαι ο μόνος από αυτούς που ζει ακόμα. Όσο μεγαλώνεις χάνεις όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είναι απολύτως φυσικό, αλλά παραμένει δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς. «Η ζωή συνεχίζεται», ακούς. Αυτό είναι αλήθεια. «Big deal!», θα έλεγε η Στέλλα.