miniatuur

Doodvermoeiend

Ergens zijn is een ding, er naartoe reizen is een ander. Ook al verliep de terugreis naar Nederland gisteren vrijwel vlekkeloos, het was toch weer een doodvermoeiende dag. Het gedoe begon al de avond tevoren met het inpakken van de koffer. Niets vergeten? Kan alles er eigenlijk wel in? Hoe voorkom ik dat die fles drank onderweg niet breekt? Je weet hoe ze op zo’n vliegveld met koffers omgaan. Het betere gooi en smijtwerk.

’s Morgens te vroeg naar het vliegveld natuurlijk, want je weet niet of er files zijn en het is vanuit het centrum van Athene bijna een uur rijden. Ik had de metro kunnen nemen, maar met die koffer en mijn rugproblemen kijk ik wel uit. Opgelucht zag ik de taxi al tien minuten voor de afgesproken tijd in de straat staan. Inchecken en controle gingen snel. Voorgangers haalden hun laptop uit de handbagage, maar mij werd niets gevraagd. Ik liet hem zitten en hij gleed moeiteloos door de scanner. Het flesje ontsmettingsmiddel dat sinds corona in het zijvak van mijn rugzak zit, heeft nog nooit een reactie opgeleverd. Nu ook niet.

Bij het opstaan enige paniek. Ik kon mijn bril nergens vinden. Uiteindelijk bleek die in bed te liggen en heb ik er waarschijnlijk op geslapen, al mankeerde hij niets. Een klein wonder. De piloot riep om dat we over Thessaloniki vlogen, maar door die bril zag ik dat het Athos was, de heilige berg met zijn kloosters. Ik heb niet aangeklopt om hem te verbeteren.

Door Kees Klok|2025-05-15T13:04:59+00:0015 mei, 2025|Tags: miniatuur, reizen|0 Reacties

Lees meer

Tot zondag!

Gisteren kennisgemaakt met Alexandros, het jongste lid van de familie. Een levendig, vrolijk ventje dat heel slim uit zijn ogen kijkt. Dat zie je na zes maanden al. Voor de kennismaking moest ik naar Athene. Met het vliegtuig is dat twintig minuten vliegen vanaf Syros, maar in tegenstelling tot mijn heenreis, was het toestel vertraagd. Een half uur werd op het vliegveld omgeroepen. Dat werd een uur. Ach, vooruit, we waren toch nog vroeg genoeg in Athene om er een mooie avond van te maken. Ik had ook de boot kunnen nemen, ik houd van varen, maar ik heb te veel chaotische taferelen in de haven van Piraeus gezien om daar aan te beginnen.

Ik blijf maar twee dagen in Athene. Genoeg voor familiebezoek, het afgeven van een boek bij het Nederlands Instituut en een maaltijd in het iconische Zorbas. Daarna roept Dordrecht, waar aanstaande zondag om 16.00u in Visser op de Groenmarkt 9 mijn boek Nazomer. Zestig brieven aan Stella wordt gepresenteerd. Ik hoop jullie daar te zien. Het belooft mooi weer te worden, dus de nazit kunnen we doen op het terras.

Screenshot

In dat boek zit behoorlijk wat Griekenland, zelfs het voorplat is Grieks. Flink wat Dordrecht trouwens ook en daartussen allerlei spannends. Het ere-exemplaar wordt uitgereikt aan dichter en boegbeeld van de Dordtse cultuur Ton Delemarre, die enkele gedichten voordraagt. Je krijgt er ook gratis en voor niks een praatje over ego-literatuur bij en uiteraard is het boek te koop. Het wordt een mooie middag, reken maar!

Door Kees Klok|2025-05-12T09:47:03+00:0012 mei, 2025|Tags: boekpresentatie, Griekenland, miniatuur|0 Reacties

Lees meer

Witte rook

Ongeveer vijfendertig minuten varen vanaf Ermoupolis ligt het eiland Tinos. Een bedevaartsoord. Op Maria Hemelvaart (en misschien ook wel op andere dagen, daar wil ik vanaf zijn) kun je daar gelovigen zien die op hun knieën de helling opkruipen naar de Panagia Evangelistria om te gaan bidden. Waar vroomheid al niet toe kan leiden.

Voor de kruipende gelovigen heeft Onze Lieve Heer voorzien in een soort tapijt langs het trottoir, maar toen wij naar boven liepen was er niemand te zien. Wel was het onverwacht warm. De telefoon (waar zouden we zijn zonder het magische ding?) verkondigde dat het die dag maximaal drieëntwintig graden zou worden, maar daar kon je er nog wel een paar bij optellen. Veel schaduw was er niet, langs de weg stond een handvol schamele boompjes te verdrogen, kennelijk vielen die bij OLH niet erg in de smaak. Onderweg zagen we veel winkeltjes met relirommel, zoals in ieder bedevaartsoord.

Volgens de overlevering is de kerk gebouwd op de plek waar de maagd Maria aan een non de plaats van een verborgen icoon wees. Heilige plaatsen hebben vrijwel altijd een fraai verhaal te vertellen. Het is in ieder geval een indrukwekkend complex, dat de moeite waard is om te bezoeken. Veel tijd konden we niet doorbrengen op Tinos, want de veerboot zou ons op zijn retour van Mikonos oppikken om terug te gaan naar Syros. Aan boord hoorden we dat er een nieuwe paus was gekozen, Leo XIV. Er kwam zelfs even witte rook uit de scheepsschoorsteen.

Door Kees Klok|2025-05-09T10:03:29+00:009 mei, 2025|Tags: Griekenland, miniatuur, reizen|0 Reacties

Lees meer

Op de vlucht

Het was vroeg opstaan, gisteren. Ik moest om vier uur op om het eerste vliegtuig van Thessaloniki naar Athene te nemen om daar mijn vlucht naar Syros te halen. De taxi stond me precies op tijd op te wachten, de weg naar het vliegveld, eerder deels gesloten wegens werkzaamheden, was open en de vluchten waren op tijd. Om half elf begroette ik mijn vriendinnen Anke en Lienke op het vliegveld(je) van Syros en een klein half uur later arriveerden we bij mijn hotel.

Wat ouder maar sfeervol met een mooie binnentuin en een kamer aan de rustige achterzijde. Dus geen geraas van denderende motoren die Griekenland soms zo onaangenaam maken. Tijdens de vlucht Athene-Syros zat ik naast een Amerikaanse, een ‘mental coach’ uit Chicago. Ze reisde door Griekenland, maar had zich, laat ik het voorzichtig zeggen, qua kennis niet heel erg op de reis voorbereid. De korte vlucht leek nog korter door alle antwoorden die ik op haar vragen heb gegeven. Over Trump hebben we het maar niet gehad. Die weet waarschijnlijk ook niet wat de Cycladen zijn en waar de Egeïsche Zee ligt.

Nadat ik me in mijn kamer had geïnstalleerd nam ik een verkwikkend stortbad en daarna een tsipouro in de aangename hotelbar met uitzicht op de haven van Ermoupolis en het eiland Tinos. Vervolgens bracht ik de middag door bij Anke en Lienke in Ano Syros, hoog op een heuvel, met een magistraal panorama. Jammer van die smerige en lawaaierige scheepswerf midden in de haven van Ermoupolis.

Door Kees Klok|2025-05-07T08:46:25+00:007 mei, 2025|Tags: Griekenland, miniatuur, reizen|0 Reacties

Lees meer

Ioannina

Het was wel een rit van ongeveer de afstand Groningen – Maastricht en vice versa, met onderweg een schier ontelbaar aantal tunnels dwars door de bergen, maar het was de moeite waard. Het is altijd bijzonder om een Griekse bruiloft mee te maken en dat was ook dit keer weer het geval. De zoon van een van onze vrienden ging trouwen en nog wel in de hoofdstad van Epirus, Ioannina, ooit de zetel van de wereldvermaarde Ali Pasja (1740-1822).

De avond voor de trouwerij aten we met een gezelschap oude vrienden in een restaurant in het hart van de stad, dichtbij het meer van Ioannina. In dat meer ligt een eilandje, waar ik zevenendertig jaar geleden met Stella overnachtte. Ik herinner me dat we ’s morgens vroeg door rondscharrelende kippen werden gewekt.

Tijdens de plechtigheid in de kerk moest ik terugdenken aan onze eigen trouwerij, in de Agia Sofia in Thessaloniki. Eigenlijk had Stella hier ook moeten zijn, bedacht ik, en ze was er in feite ook, want al die mensen waarmee ik een dag eerder uit eten was, waren ook haar vrienden en soms ook collega’s. Toen Stella overleed was de bruidegom een jongetje van twaalf.

Onderweg naar de kerk stuitten we op een pappas wiens accu was leeggelopen. We konden hem met startkabels weer op weg helpen, we moesten daarvoor alleen even de straat blokkeren, maar dat is in Griekenland schering en inslag waar niemand van opkijkt. De priester kon snel weer verder, het feest was zeer geslaagd.

Door Kees Klok|2025-05-03T20:56:57+00:003 mei, 2025|Tags: Griekenland, miniatuur, reizen, Stella|0 Reacties

Lees meer

De Witt

Een van de mooie dingen van het internet is, dat ik in Griekenland gewoon naar OVT kan luisteren, dat geweldige programma op Radio1. Zojuist werd daar gesproken over de tentoonstelling De wereld van Johan de Witt, de grote staatsman uit de zeventiende eeuw. Deze week werd hij geopend in het Dordrechts Museum. Uiteraard, Johan de Witt en zijn broer Cornelis waren zonen van Dordrecht. Ze bezochten de Latijnse school in het voormalige clarissenklooster in de Nieuwstraat, waar nu stadsbrasserie en filmtheater De Witt zit.

De spreker was buitengewoon lovend over de tentoonstelling en de bijbehorende catalogus. Als ik binnenkort terug ben in Dordrecht ga ik hem snel bekijken. Johan de Witt was niet alleen een van de belangrijkste politici uit de zeventiende eeuw, maar ook een begaafd wiskundige. Zijn broer Cornelis stond een beetje in zijn schaduw, al had hij ook zijn verdiensten als burgemeester van Dordrecht, ruwaard van Putten, baljuw van de Beierlanden en gedeputeerde namens de Staten-Generaal bij de vloot. Hij was in die functie aanwezig bij de Tocht naar Chatham in 1667.

Ik vertel als stadsgids Engelse bezoekers altijd met enig genoegen dat de achtersteven van het Engelse vlaggeschip, de Royal Charles, bij die gelegenheid naar de Republiek gesleept, zich nog altijd in het Rijksmuseum bevindt. Dat doe ik bij het standbeeld van de gebroeders op de Visbrug, schuin tegenover het geboortehuis van mijn grootvader. Dat ik een groot deel van mijn jeugd in de Cornelis de Wittstraat woonde is dan weer geen onderdeel van het verhaal.

Foto: auteur

Door Kees Klok|2025-04-27T10:05:02+00:0027 april, 2025|Tags: Dordrecht, geschiedenis, miniatuur|0 Reacties

Lees meer

Opblaaskronen

Vandaag wordt de paus begraven en wordt in Nederland koningsdag gevierd. Je kunt dus wel spreken van een bijzondere zaterdag. De paus was ongetwijfeld iemand die het goed bedoelde wat de armen in de wereld betreft, maar toch ook het hoofd van een instituut dat staat voor veel dat de ellende in de wereld in stand houdt. Bijvoorbeeld door hoe ze daar denken over abortus, anti-conceptie en euthanasie. Een instituut dat ooit in deze vorm is ontstaan om het Romeinse staatsbestuur te ondersteunen. Handig gedaan van die keizers, alleen zijn de laatste resten van het Romeinse rijk, dat we kennen als Byzantium, al in de vijftiende eeuw verdwenen. Het westelijke deel trouwens al veel eerder.

Koningsdag wordt een dag te vroeg gevierd, vanwege de opvattingen van een religieuze minderheid over de zondagsrust. Ik ben niet tegen rekening houden met minderheden, dat hoort ook bij de democratie, iets wat die grootsmoel van de PVV nooit heeft begrepen. Wat mij betreft is die koningsdag op de 26e dus prima, maar ik ben blij dat ik hem ga missen. Lekker ver van Nederland, zodat ik niet al die in oranje gehulde clowns hoef te zien.

Er was een tijd dat Stella en ik koninginnedag weleens vierden bij vrienden in Amsterdam of Arnhem. Lang geleden, toen het nog geen uitzinnig gebeuren was. Arme koninklijke familie, die zich weer een dag onder de oranje opblaaskronen moet mengen. Geef mij desnoods dan maar een defilé voor paleis Soestdijk met kleurrijke, swingende dames uit de overzeese gebiedsdelen.

Door Kees Klok|2025-04-27T10:10:42+00:0026 april, 2025|Tags: geschiedenis, herinneringen, miniatuur|0 Reacties

Lees meer

Museumstuk

Hij is inmiddels rijp voor het Openluchtmuseum, de bakelieten telefoon met draaischijf. Toen de foto werd genomen, in 1975, woonde ik in een huisje in de Marcellus Schampersstraat. Een gezellig krot uit 1882 dat alweer jaren geleden is afgebroken en vervangen door sfeerloze nieuwbouw. Ik woonde er met mijn eerste vrouw, Annemarie, die vermoedelijk de foto heeft genomen. Het huwelijk hield niet lang stand, maar na de scheiding volgde een levenslange vriendschap.

Na Annemarie volgde Marion, die het lekkende dak repareerde. Zij had geen last van hoogtevrees en stapte onvervaard met de kitspuit door de dakgoot. Ondertussen schreef ik, tussen het voorbereiden van lessen en het eindeloos corrigeren van schoolschriften door, gedichten. Toen het gerucht ging dat de gemeente de buurt zou gaan ‘saneren’, verkocht ik het huisje met een flinke winst en verhuisden we naar een flat met uitzicht op de Grote Markt, het lelijkste plein van West-Europa, en een nog steeds bestaand, triest bewijs van de minachting die stadsontwikkelaars in de jaren zestig voor de geschiedenis van Dordrecht hadden. De telefoon verhuisde mee.

Na een paar jaar deed zich onverwacht de gelegenheid voor het huis te kopen waarin ik nog steeds woon. Kort na de verhuizing vertrok Marion met een vriendin naar Portugal en scheidden zich onze wegen. Ook met haar bleef ik bevriend, tot de dood haar op jonge leeftijd kwam halen. De telefoon was mee verhuisd, maar werd vervangen door een modieus exemplaar met druktoetsen. Hij moet nog ergens in een doos met oude rommel liggen.

Door Kees Klok|2025-03-22T09:43:35+00:0022 maart, 2025|Tags: herinneringen, miniatuur|0 Reacties

Lees meer