Dagboek

Illusionis diei (6)

De fiets naar de fietsenmaker gebracht voor het jaarlijkse onderhoud. Daarna de bus terug genomen. Er was een tijd dat ik een hekel had aan de bus, maar die is voorbij. Af en toe heb je een aardig praatje met een medepassagier en de halte is pal om de hoek, twee minuten van huis. Leve het gemak. Gisteravond moest ik door de regen naar huis fietsen. Ik kwam zeiknat aan. Vanmorgen was mijn broek nog vochtig.

Ik vraag me af waarvoor we reinigingsrechten betalen. De gemeente laat al het afgevallen blad van de bomen tegenwoordig op straat liggen, waardoor sommige trottoirs in een gevaarlijk gladde blubberzooi zijn veranderd. Het is geen gezicht, maar wel een extra reden om de bus te nemen.

Gekookt, want ik ken mezelf. Als ik eenmaal gezellig in de kroeg zit heb ik geen zin meer om te koken, maar iedere dag buiten de deur eten wordt op de duur iets te begrotelijk.

Vandaag houdt Sinterklaas zijn intocht. Dat betekent dat de donkere dagen voor kerst weer zijn aangebroken, met daarna die vreselijke maanden januari en februari. Negenenvijftig dagen achtereen een troosteloze maandag. Als het een schrikkeljaar is komt er zelfs nog een dag bij. Ik twijfel of ik de kunstkerstboom zal uitpakken en optuigen. Het oogt wel gezellig, maar het is ook een gedoe en op gedoe zit ik niet te wachten. Waar ik evenmin op zit te wachten zijn die vreselijke, Amerikaanse kerstliedjes, met als grootste verschrikking Jinglebells.

Toen ik kind was had je net voor kerst een paar koopavonden. De enige van het jaar. Dan nam mijn vader me mee naar de Hema, waar we een worst kochten, die ter plekke werd genuttigd. Dat vond ik geweldig. Tegenwoordig moet er van de overheid minder vet in die worsten en vind ik ze niet meer te vreten. Ik heb al heel lang geen sigaar meer opgestoken, maar tijdens deze donkere dagen verlang ik erg terug naar een warm, rokerig café.

Door Kees Klok|2025-11-15T12:10:42+00:0015 november, 2025|Tags: herinneringen, kerst, Sinterklaas|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (5)

Even op de Reeweg sambal-saucijzen- en kaasbroodjes gehaald. Vier dagen lunch voor negen euro. Het is een goede bakker, maar op maandag gesloten. Dat was ik gisteren even vergeten. ’s Middags moest ik naar de mondhygiëniste. Voor het gemak maar een keer niet geluncht. Ik nam de bus omdat ik geen zin had om tegen de wind in te fietsen. Moet ik een elektrische fiets kopen? Ik twijfel.

De behandeling viel mee. Misschien vanwege het elektrisch poetsen. Ik vind dat een crime, ik hecht nogal aan de borstel, maar het lijkt dus niet tevergeefs. Op de terugweg stapten drie jongens en twee meisjes de bus in. Ze waren in een uitbundige stemming, maar in een taal die ik niet verstond. Ik vermoed Oekraïense studenten van het Da Vinci College. Stoere meisjes, want ze waren kort gerokt met blote benen en er stond een vervelend schrale wind.

Ik mocht na de behandeling een uur niet eten en drinken. Daarna dreigde er regen. Ik besloot thuis aan het literair dagboek te blijven werken in plaats van nat in de kroeg aan te komen. Ik schreef in 1989 al: ‘Iedereen die de term ‘het volk’ op de punt van de tong heeft dient ernstig te worden gewantrouwd.’ Na het eten was ik het herschrijven zat. Een uitgebreid bericht gestuurd aan collega Ronald Peters Favier, bekend van de dichtbundel Rotterdams werk (en meer). Daarna twee afleveringen van Dad’s Army bekeken. Een leukere komedie dan de Nederlandse politiek.

Door Kees Klok|2025-11-11T11:11:03+00:0011 november, 2025|Tags: mondzorg, openbaar vervoer|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (4)

Hier en daar bloeit er nog iets in de tuin tussen de herfstkleuren. De paprikaplanten heb ik binnen gezet, want de nachten worden nu behoorlijk koud. Eens kijken of ik ze de winter kan laten overleven. De laatste paprika hebben we trouwens gisteren door de nasi gesneden. In februari gaan we hete pepers zaaien. Ik heb eerder geprobeerd die te kweken, maar toen kwamen ze om door de bladluis. Van bladluis hadden we dit jaar weinig last. Misschien doordat het in de tuin wemelde van de lieveheersbeestjes.

Vandaag begin ik aan fase twee van het literair dagboek, maar eerst moet nog de nodige correspondentie worden afgedaan. Veel daarvan uiteraard per e-mail. Mails naar vaste correspondenten en/of met een inhoud die ik van belang vind om te bewaren sla ik op. Een elektronische aanvulling op mijn archief. In dat archief moeten ergens de brieven zitten die ik in 1987 vanuit de Verenigde Staten aan Lupius schreef. Volgens mijn dagboek heb ik die van hem teruggekregen, maar ik kan ze niet meer vinden. Ik kan me niet voorstellen dat ze verloren zijn gegaan, maar tot nu toe heb ik er tevergeefs naar gezocht.

Gisteravond zag ik bij RTV-Dordrecht een aflevering van Ouwe jongens krentebrood, de plaatselijke versie van de landelijke babbelprogramma’s. Daar kwam Sinterklaas binnenstappen. Moet dat nou? dacht ik. Het ging over zijn paard. Vorig jaar had de organisatie kennelijk een paard gehuurd van iemand die het beest had verwaarloosd, wat de Partij voor de Dieren in de gordijnen had gejaagd. ‘Dat paard moet verboden worden!’ Ik word erg moe van die opgeheven vingers en die doordrammerij. Huur gewoon een gezond paard, dan is er niets aan de hand. Ik vrees dat er nog eens een idioot opstaat die voorstelt dat de sint op een fatbike zijn entree maakt.

Door Kees Klok|2025-11-10T09:53:35+00:0010 november, 2025|Tags: feestdagen, kweken, tuin|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (3)

Voor ik de verjaardag van de dochter van een vriendin ging vieren, deed ik eerst nog een stadswandeling. Door ‘hofjes en droomtuinen’ in Dordrecht. Vanuit de Kunstkerk, want het was in het kader van de tentoonstelling Dreamscapes van tuin- en landschapsarchitect Piet Oudolf, die de fraaie tuin tussen de Kunstkerk en brasserie/filmtheater De Witt ontwierp. Een esthetische oase in het hart van Dordrecht.

Het weer werkte mee, dat ervaar ik weleens anders. De plekken die we bezochten straalden rust uit in het bruisende stadshart. De tuin van het Dordrechts Museum met op de muur het fraaie gedicht van Jan Eijkelboom, met de reusachtige platanen, de paardenkastanjes, de beuken langs het hek. Het wonderlijke contrast tussen de prachtige Arend Maartenshof en de gruwelijk lelijke parkeergarage Drievriendenhof. Dordrecht excelleert in de afwisseling tussen prachtige plekken en oerlelijke bouw uit de tijd van de zogenaamde ‘stadssanering’. Misschien dat Vlamingen zich daarom hier vaak zo thuisvoelen.

In de bus naar de verjaardag (ik was na de wandeling te lui om te gaan fietsen) sprak een hoogbejaarde heer mij aan. ‘Ik heb lang geleden nog tegen u geschaakt. U bent toch Kees Klok? U had wit en opende met e2-e4. Uiteindelijk werd het remise’. Ik kon me de man en de schaakpartij niet herinneren. Het was in de tijd dat ik bij Dordrecht speelde, voordat Groothoofd en later De Willige Dame werden opgericht. Dat is dus zeker zo’n vijftig jaar geleden. Ik vertelde hem dat ik het schaken eraan heb gegeven toen De Willige Dame verhuisde van Visser naar de Trinitatiskapel. Dat is ook alweer zo’n tien jaar geleden, denk ik. Journalist Hans Berrevoets voert mij nog weleens op als schaker. Dat is veel eer voor iemand die zijn leven lang ronddobberde in de onderste regionen van de club.

Door Kees Klok|2025-11-09T14:14:56+00:009 november, 2025|Tags: Dordrecht, Kunstkerk, Piet Oudolf|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei (2)

HVC gebeld. Die stuurde een brief dat we ons vuil, inclusief oudpapier, voortaan naar buurtcontainers moeten brengen, maar dat je daar geen papier in mag gooien als je een eigen container hebt. Die hebben wij, maar de dame aan de lijn kon me geruststellen. Ze blijven het oudpapier ophalen, zodat ik het niet bij het restvuil hoef te doen.

Die buurtcontainers staan deels boven de grond. Ze zijn bijzonder ontsierend en het vuil weggooien wordt er niet gemakkelijker op. Ooit reed je om de paar weken een grijze container uit de tuin naar het trottoir en klaar was Kees. Nu is het ouderwets sjouwen met zakken vuil naar een container die voor het gemak onlangs nog een eind verderop is gezet. Fijn beleid, noem je dat. Goed voor mijn hernia.

Een mijlpaal bereikt. Het manuscript van deel IX uit de serie literaire dagboeken is in eerste versie af. 60549 Woorden. Voorlopig, want er moet nog een voorwoord komen en uiteraard begint nu het kritisch lezen, het schaven en het schrappen. Maar goed, de basis is gelegd, de Rubicon overgestoken.

Vanavond het tweede kroegcollege van het seizoen, over William Turner en Dordrecht. Helaas gaan twee goede vrienden het wegens ziekte missen. ‘Het’ heerst wordt in de kroeg gezegd. Afgelopen zaterdag de griepprik gehad en drie weken daarvoor de coronaprik. ‘Het’ hoop ik daarmee buiten de deur te houden.

Door Kees Klok|2025-11-06T12:32:41+00:006 november, 2025|Tags: boeken, kroegcollege|0 Reacties

Lees meer

Illusionis diei

FC Dordrecht heeft gisteren thuis met 0-1 verloren van Almere. Dat betekent dat ze gezakt zijn naar de tiende plaats. Ik zag de wedstrijd op televisie. Daarna zapte ik wat en kwam zo langs een van die babbelprogramma’s: Pauw & De Wit. Ik ben even blijven hangen want in het publiek zat een onwaarschijnlijk mooie, jonge vrouw. Daarna tijdig naar bed gegaan.

Er was de hele avond op televisie veel aandacht voor het overlijden van Joost Prinsen. De ene icoon na de andere valt weg. Ik ben weliswaar geen icoon, maar je vraagt je soms af ‘wanneer ben ik aan de beurt?’

Vanmorgen om kwart over zeven op en eerst een pagina geschreven aan het literair dagboek IX. Daarna ontbeten. Op 4 december 1990 was ik bij een concert van The Pogues in Vredenburg in Utrecht, maar het dagboek vermeldt niet met wie. Ik ben het vergeten, maar ik vermoed met Gerrit en Thijs. Stella was in elk geval in Düsseldorf, waar ze moest waarnemen omdat de chef was teruggeroepen naar Athene.

Door Kees Klok|2025-11-04T10:46:53+00:004 november, 2025|Tags: FC Dordrecht, herinneringen, Stella|0 Reacties

Lees meer